donderdag 31 december 2009

Kleine volwassenen


Eentje voor jonge ouders, om indruk te maken op hun kroost.

De kleine Roald Dahl -het jonge grut is, nemen we aan, vertrouwd met het oeuvre van Dahl- was vaak verkouden en dus besloot Ma Dahl dat junior last had van zijn amandelen. Amandelen werden, net als hun neefjes de neuspoliepen, vroeger als des duivels beschouwd. Als je die had: eruit ermee. Zelf werden we van de amandelen en poliepen verlost toen we zeven waren. Roald Dahl was acht toen hem die eer te beurt viel, vertelt hij in zijn autobiografie Boy.

Roald ging aan het handje van moeder mee naar de dokter. Daar werd hij in een tandartsstoel gezet en werd hem een voorschoot voorgebonden en een niervormig bassin onder de kin geschoven. Onderwijl haalde de dokter een lang en scherp voorwerp boven. Of Roald even zijn mond wou opendoen? De dokter ging met het mes in Roald's keel en met een paar energieke bewegingen werden de poliepen weggesneden. Klaar was kees. Goed spoelen. Zo.

Verdoving? Daar deden ze toen niet aan. In een knus ziekenhuisbedje? Cliniclowns op bezoek? Laten we wel wezen: toen werden kinderen nog als kleine volwassenen beschouwd. Niet zeuren.

'We'll get you home' my mother said, taking my hand. Down the stairs we went and on the street. We started walking. I said walking. No trolley-car or taxi. We walked the full half-hour journey back to my grandparents' house, and when we arrived at last, I can remember as clearly as anything my grandmother saying, 'Let him sit down in that chair and rest for a while. After all, he's had an operation'.
Vertel dàt maar eens aan de lieve kleinen.

(PS: kijk eens goed, het jongetje met de donkere jas op de foto lijkt sprekend op wielrenner Lance Armstrong. Opa Armstrong? Of heeft Lance, die één van de volgende jaren op zijn veertigste de Tour wint, het geheim van de eeuwige jeugd ontdekt? Wie zal het zeggen?)

woensdag 30 december 2009

Dat wordt lachen


Als je er spoed achter zet haal je misschien nog net op tijd zo'n stel Beatle-pruiken in huis voor oudejaarsavond. Dat wordt lachen!

dinsdag 29 december 2009

Vierentwintig


Precies een jaar geleden overleed Freddie Hubbard. Bij wijze van eerbetoon een filmpje: Moanin'. Het is 1962, Freddie is vierentwintig en speelt trompet bij Art Blakey en zijn Jazz Messengers.

Er zijn slechtere manieren denkbaar om vierentwintig te zijn.

maandag 28 december 2009

Bij valavond


"Crossing a bare common, in snow puddles, at twilight, under a clouded sky, without having in my thoughts any occurrence of special good fortune, I have enjoyed a perfect exhilaration. I am glad to the brink of fear."

Ralph Waldo Emerson (1803-1882), Nature. Addresses and Lectures (1849)

Een fijne winterwandeling door de polder, bij valavond, bij slecht weer: er is inderdaad niet zoveel dat daar tegen op weegt.

Het prentje: Emerson, geschilderd door Leslie Staub, gefotografeerd door Haven Kimmel. Ons allebei onbekend, maar daarom geen minder sympathieke mensen, uiteraard.

zondag 27 december 2009

Stap twee


"Second stage of applying head bandage". Dat is dus stap twee. En natuurlijk niemand in de buurt die kan uitleggen wat stap één ook al weer was.

zaterdag 26 december 2009

Man en tyrannosaurus


Andere mensen hebben er geestesverruimende producten voor nodig, voor ons volstaat een iets te laat genuttigde zware maaltijd. Psychedelische ervaringen verzekerd.

Twee nachten geleden droomden we dat we een dinosaurus in huis hadden. Niet zo'n tandeloze goedzak als Dino van de Flintstones. Neen, een echte Tyrannosaurus Rex. Jammer genoeg werd zijn naam niet meegedeeld, dus noemen we hem voortaan T.

T was, dat viel mee, veeleer op kamerformaat. Als hij op zijn achterste pootjes stond kwam hij bij een volwassen man bijna tot borsthoogte. T was -eigen aan de soort- toch wel met een bijzonder vervaarlijk stel tanden uitgerust, moet gezegd. Maar in de praktijk had je er, althans in deze droom, niet zoveel last van. Eigenlijk was het enige ongemak, zo bleek, dat T van ongeveer alles dacht dat het om op te eten was.

Dat werd geillustreerd toen T, die altijd graag bij zijn baasje in de buurt was, naast ons aan het aanrecht stond. Baasje spoelde een lege confituurpot uit -het was aardbeienconfituur, stond op het etiket- en liet die per ongeluk vallen. Meteen dacht T lekker hapje en stortte zich op de grootste scherven. Als verantwoordelijke eigenaar roep je dan: af T, niet doen. Maar zo'n dier is niet slim en niet voor rede vatbaar.

En dus namen we T tegen zijn slechtere zelf in bescherming namen door hem, als een onwillige kleuter, onder zijn oksels op te pakken. Daardoor zag T er, net als de kleuters die je op deze wijze tot de orde roept, meteen veel minder vervaarlijk uit. Als je kleuters, of tyranosaurussen, op die manier optilt, krijg je onherroepelijk het effect dat hun hoofdje een beetje tussen de schouders wegzakt, waardoor het voor hen moeilijk wordt om er anders dan enigszins aandoenlijk en sullig uit te zien.

Zo stonden we daar oog in oog: man en tyrannosaurus. Man een beetje boos en bezorgd, tyrannosaurus enigszins sullig en aandoenlijk.

Vermoedelijk zegt zo'n droom heelwat over een mens. Gelukkig weten we niet wat.

vrijdag 25 december 2009

Prettige feesten, jongens


Vrolijke feestdagen, tot welke levensbeschouwing je je dezer dagen ook bekent. Dit jaar groeten we in het bijzonder de aanhangers van de Kerk van het Vliegende Spaghettimonster, één van de snelst groeiende nieuwe religies. Prettige feesten, jongens!

Goed ook voor de middenstand, die op die manier met een nieuw te vullen gat in de levensbeschouwelijke markt krijgt te maken. Waarom zou je, met de feestdagen, alleen aan de christenen denken? De Spaghettisten lusten bijvoorbeeld ook wel een taartje, zo blijkt (prentje).

Smakelijk!

donderdag 24 december 2009

Kabouter Chomsky


Wel een mooi kerstcadeau voor linkse mensen: kabouter Chomsky!

In het Engels, waar zowel gnome als Noam -'s mans voornaam- als noom worden uitgesproken, klinkt het wel beter: "Gnome Chomsky. The Garden Noam".

(via Boing Boing).

woensdag 23 december 2009

Paspoort


To the Editor of the Times,

Sir - A little light might be shed, with advantage, upon the high-handed methods of the Passport Department at the Foreign Office. On the form provided for the purpose, I described my face as 'intelligent'. Instead of finding the characterization entered, I have recieved a passport on which some official, utterly unknown to me, has taken it upon himself to call my face 'oval'.
Yours very truly,

Mr. Bassett Digby

The Times
, 17.02.1915

(geciteerd in Martin Lloyd, The Passport. The history of Man's Most Travelled Document, Sutton Publishing, Londen, 2003.)

dinsdag 22 december 2009

Spruitjesschaarste


De jongste lezertjes doen spontaan een vreugdedansje bij dit bericht: er dreigt spruitjesschaarste.

Het barre winterweer maakt dat de decemberoogst niet van de velden kon worden gehaald (Telegraph, 21.12.09). Geen spruitjes dus deze kerst. Jammer.

Voor wie op de zwarte markt toch nog een voorraadje weet te bemachtigen: in bijlage een fijn recept, van Nigella. Spruitjes, met pancetta, kastanjes, marsala en peterselie. Vorig jaar met kerst gemaakt. Groot succes, zelfs bij spruitjessceptici. Uitermate eenvoudig bovendien.

Het prentje: enigszins verrassend misschien, maar zo ziet de spruit er in haar natuurlijke omgeving uit. Bijzonder indrukwekkend, toch.

maandag 21 december 2009

akg-Literatuurprijs 2009: de genomineerden


Vandaag de bekendmaking van de genomineerden voor de almaar kleiner groeien Literatuurprijs 2009. Om in aanmerking te komen moeten het boeken zijn die we a) het afgelopen jaar hebben gelezen*, b) die we -uiteraard- de moeite waard vonden en c) die op enige manier de filosofie van deze site belichamen. De genomineerden van dit jaar zijn, in alfabetische volgorde:


Alan Bennett, The Uncommon Reader. De Engelse koningin leest een boek. En nog één. En nog één. Als dat maar goed afloopt (meer hier).

Brendan Behan, Borstal Boy. Waarin Brendan, omwille van de Ierse zaak, in de Britse jeugdgevangenis belandt, maar daar niet echt lijkt onder te lijden (meer hier).

Martin Brookes, Extreme Measures. The dark visions and bright ideas of Francis Galton. Een wervelende biografie van de vader van de statistiek en de eugenetica, tevens pionier van het wetenschappelijke theezetten.

Michael Chabon, De Jiddische politiebond. Stel: in plaats van Israël woonden de joden in Alaska. Stel: Raymond Chandler schreef nog een boek.

Stanley Johnson, Stanley I Presume. Zoon Boris, burgemeester van Londen, heet kleurrijk te zijn. Niets echter vergeleken met vader Stanley, zo blijkt.

Bengt Jangfeld, Een leven op scherp. De legendarische dichter Vladimir Majakovski 1893-1930. De geschiedenis van de Russische en vervolgens Sovjet-avant garde, opgehangen aan het leven van Majakovski.

Marina Lewycka, Two Caravans. Het is vermoedelijk geen pretje, Oekraiense aardbeienplukker te zijn in Engeland. Maar dat betekent niet dat je er geen vrolijk boek over kunt schrijven.

Ferdinand Mount, Cold Cream. My Early Life and Other Mistakes. Uitermate charmante memoires van een, ongetwijfeld, uitermate charmant mens (meer hier).

Arika Okrent, In the Land of Invented Languages. De wondere wereld van mensen die zoveel van taal houden dat ze niet genoeg hebben aan de bestaande en er dan maar nieuwe bedenken.

Graham Robb, The Discovery of France. Alles wat je ooit over Frankrijk had willen weten, maar waarvan je zelfs niet eens wist dat het bestond.

Karl Schlögel, Steden lezen. De stille wording van Europa. Europa krijgt vorm, ver van de Commissie en de Verdragen, door middel van Poolse poetsvrouwen en Litouwse handelaars in tweedehandsauto's (meer hier).

Elijah Wald, How The Beatles Destroyed Rock'n'Roll. An alternative history of American popular music. Ongeveer alles wat je dacht te weten over de geschiedenis van de populaire muziek blijkt fout.

Thomas Wright, Oscar's Books. Het leven van Oscar Wilde, verteld aan de hand van zijn boekenkast.

Stefan Zweig, De wereld van gisteren. Herinneringen van een Europeaan. Een beeld van een ouder en misschien ook wel beter Europa, net op het moment dat het ophield te bestaan (meer hier).

Het is hard, het is onrechtvaardig, maar er kan slechts één winnaar zijn. Plechtige prijsuitreiking begin januari. Bij leven en welzijn, zoals een collega blogger dat wel eens samenvat.


*: "Het afgelopen jaar" wordt hier begrepen als de periode tussen 22 december 2008 tot en met 21 december 2009, om precies te zijn.

zondag 20 december 2009

Oudere jongere


Oudere jongeren: even opletten, vandaag ééntje speciaal voor jullie. Blondie is terug!

Ok, Deborah Harry is inmiddels een dame geworden waarvan het niet langer gepast is naar de leeftijd te informeren, maar so what. Het klinkt allemaal nog zoals het moet.

De nieuwe single is bovendien ook nog eens een kerstliedje: We Three Kings (filmpje). Zet je kerstmuts scheef en pogo vrolijk mee.

Het prentje: Blondie in 1977, zoals de oudere jongere zich D.H. herinnert (Brad Elterman, Debbie Harry at the Whisky A Go Go, 1977.)

zaterdag 19 december 2009

Vriend/geen vriend


Met sommige mensen ben je beter geen vriend. Mensen bijvoorbeeld die op hoge toon beweren dat het toch een schande is dat een beetje sneeuw het land kan ontregelen. Mensen die vinden dat, omdat allerhande instanties waarschuwden dat het ging sneeuwen, andere instanties op voorhand hadden moeten zorgen dat er overal gestrooid werd. Mensen die het onaanvaardbaar vinden dat je, omdat het sneeuwt, urenlang in de file moet staan en de treinen niet op tijd rijden.

Vriend ben je beter met mensen die sneeuw als een klein mirakel, als een natuurwonder beschouwen. Mensen die vinden dat sneeuw zelfs de rommeligste landschappen een poëtische uitstraling geeft. Mensen die oordelen dat sneeuw je leert je te voegen naar de beperkingen die de natuur ons oplegt. Mensen die in sneeuw een gelegenheid vinden om een hele dag niets te hoeven, om fijn boeken te lezen en leuke plaatjes te draaien. Mensen die sneeuw zien als een uitstekende reden om nog eens een mooie wandeling te maken.

Vriend/geen vriend: een beetje sneeuw maakt de verhoudingen zoveel overzichtelijker.

vrijdag 18 december 2009

Vissen niet


Allemaal goed en wel, kerstmis. Maar wat met de huisdieren? Hebben die bijvoorbeeld ook recht op een cadeau? Strikt genomen wel: ze maken deel uit van het gezin. Maar: wat geef je ze dan? Een goed boek, een nieuwe pijp, warme pantoffels? Om een of andere reden heb je het gevoel dat je Fido of Tijgertje daarmee geen plezier doet. Waarmee dan wel?

Ach, lees je in de altijd bijzonder behulpzame New Yorker: "Of course, all animals appreciate cash (or, if you think that's tacky, a gift card)- except for fish, who refuse to celebrate the holidays", (Patricia Marx, "Put it in a Sock".)

Een volgende vraag: maar hoeveel zakgeld geef je dan? Heeft een kat evenveel nodig als een hamster? Geef je meer aan een grote hond dan aan een kleintje?

We zijn er nog niet helemaal uit.

donderdag 17 december 2009

Deur toe


Vaders, moeders: leer je zonen en dochters bij koud weer de deur toe te doen nadat ze zich in de trein van het ene compartiment naar het andere hebben voortbewogen.

De graad van beschaving van een samenleving kan je van dat soort kleine dingen aflezen.

Het prentje: deur, Berlijn, april 2009.

woensdag 16 december 2009

Lot 717


Lot 717, Varia (8 stuks) met grafiek, tekening, ...

Vanavond per opbod te koop in verkoopzaal DVC, te Gent.

Een buitenkans.

dinsdag 15 december 2009

Dertig zilverlingen


Een nieuwe Blake en Mortimer: De Vloek van de Dertig Zilverlingen! Weer geweldig spannend. Met nieuwe onthullingen over de oorsprong van het christendom. Met -wie had het anders verwacht- de zoveelste terugkeer van de übersnodaard Olrik. Met neo-nazi's. En dat alles ook nog eens in het historisch exact gereproduceerde Athene van de jaren vijftig.

Jammer dat het maar om het eerste deel gaat. Zal het allemaal goed aflopen met onze helden? En met de lieftallige Eleni, het nichtje van de conservator van het Atheense archeologische museum? En is die Amerikaan, die Jim Radcliff, die altijd overal per toeval opduikt wel helemaal te vertrouwen?

Afwachten maar.

maandag 14 december 2009

Gibraltar


Er wonen dertigduizend mensen op Gibraltar. De helft daarvan zijn vrouwen. En één van die vrouwen werd het voorbije weekend tot Miss World verkozen (Het Nieuwsblad, 13.12.09).

Een mooie dag voor winnares Kaiane Aldorino, voor de inwoners van Gibraltar en voor de vrienden van de kleine landen.

Het prentje: de finalistes van de Miss Gibraltar 2009-verkiezing. Stuk voor stuk verdienstelijke kandidates, natuurlijk. Wel opmerkelijk: de meeste dames lijken familie van elkaar. Dat heb je in kleine landen.

zondag 13 december 2009

Ella in de hemel


Ze bad tot God,
ze bad heel vurig,
of hij niet van haar
een blank, gelukkig meisje kon maken.
En mocht het te laat zijn voor zulke veranderingen,
kijk dan toch, o God, hoeveel ik weeg
en haal er op zijn minst de helft vanaf.
Maar de genadige God zei nee.
Hij legde alleen een hand op haar hart,
keek in haar keel, aaide over haar bol.
'En is straks alles achter de rug', voegde hij er aan toe,
'doe me dan een plezier en kom dan bij mij,
mijn zwarte troost, mijn zingende homp'.


Wislawa Szymborska, Ella in de hemel, in Hier, De Geus, Breda. Vertaling Karol Lesman.

Recent werd een ganse reeks verloren gewaande opnamen teruggevonden en heruitgebracht (hier). Dat verdient een filmpje: Ella Fitzgerald, I gotta right to sing the blues.

Natuurlijk. Gelijke rechten voor iedereen.

zaterdag 12 december 2009

Volgende week?


Don't let a week go by without serving one!

vrijdag 11 december 2009

Niet doen, Frankie


Frankie Yankovich ziet er niet echt vrolijk uit op het prentje: zijn oogjes lachen niet mee. Logisch ook: Frankie is geen man van de wals. Frankie is een polkaman. Maar al die vooroordelen altijd tegenover de polka. Hoempamuziek. Billenkletsmuziek. Dus dacht Frankie: ik neem maar eens wat walsjes op. Met de gevolgen van dien.

Niet doen, Frankie.

Vrolijker muziek dan polka bestaat er niet. I hear a polka and my troubles are through (filmpje).

En hier Frankie samen met zijn gekke neefje Al. Samen brengen ze, tegen het einde van het filmpje, een opmerkelijke hitmedley ten gehore.

Het wordt weer een geweldig weekeinde.

donderdag 10 december 2009

Een mooi verhaal


Zelden lees je in de krant zo'n mooi verhaal. Het komt uit de New York Times en het gaat over een rabbijn en een Duitse scheper en het gaat als volgt.

De politie van de Amerikaanse staat Montana is erg kostenbewust. Ze zocht uit dat het goedkoper was om een getrainde politiehond in Israël te bestellen, dan er zelf één op te leiden. En zo kwam Miky in Montana terecht.

Miky kreeg zijn opleiding bij de Israëlische veiligheidsdient en leerde snuffelenderwijze explosieven op te sporen. Geweldig, natuurlijk. Eén probleem: Miky kreeg zijn opleiding in het Hebreeuws en politieagenten in Montana spreken geen Hebreeuws. Een lesboek Modern Hebreeuws uit de lokale bibliotheek bood geen oplossing. Ook al kwam men op die manier wel de woorden te weten voor "zit" (Hi’ sha’ er), "zoek" (Ch’pess) en "brave hond" (Kelev tov), niemand wist hoe je ze precies moest uitspreken. Wat nu?

Veel joden wonen er niet in Montana. Dat was ook altijd het probleem van rabbijn Chaim Bruk. Die kwam uit New York, was nieuw in de staat en had niemand waarmee hij Hebreeuws kon spreken.

Maar zie: via via hebben de rabbijn en de Duitse scheper elkaar nu gevonden. De rabbijn leerde de begeleiders van Miky hoe ze de Hebreeuwse woorden moeten uitspreken. En rabbijn Chaim Bruk heeft in Miky eindelijk weer iemand tegen wie hij nu en dan een woordje Hebreeuws kwijt kan.

Het mirakel van bijna-kerstmis. Of in dit geval: Chanoekah.

Het prentje: een fijne chanoekah-kleurplaat voor de allerkleinsten. Mama heeft latkes (aardappelpannenkoekjes) en soefganiot (oliebollen met jam) gebakken, de kindjes spelen met de drejdel (een vierkantig tolletje met hebreeuwse letters). Alleen het hondje kijkt enigszins boos: die had liever rondgehangen met Miky. Die vertelt altijd zo'n stoere verhalen over diens tijd in de Israëlische politie-academie.

woensdag 9 december 2009

Decemberboeken


Percy De Baerdemaker uit Brasschaat (prentje) heeft, terecht, een hekel aan kranten en tijdschriften die al begin december hun lijstjes publiceren met daarin de beste boeken van het op dat moment nog niet afgelopen jaar.

Betekent dat, verzucht Percy, dat al die recensenten de rest van de maand december op hun luie krent zitten? Als dat het geval is biedt Percy, die op dit moment zoals hij het wel eens eufemistisch omschrijft "tussen twee banen zit", met plezier zijn diensten aan. Percy leest namelijk wél decemberboeken. Volgaarne.

De eerlijkheid gebiedt te vermelden dat de New York Times zich niet aan bovenvermelde praktijk bezondigt. De krant publiceerde het voorbije weekend haar lijstje met favoriete boeken, daarbij nadrukkelijk stipulerend dat de termijn liep van 7 december 2008 tot en met 6 december 2009.

Je ziet: zo ingewikkeld is het toch niet. Decemberboeken, ook boeken.

dinsdag 8 december 2009

Kosmopolitaans


Of: hoe de Bijbel er zou hebben uitgezien als de Allerhoogste in plaats van de evangelisten de damesbladenmakers had ingehuurd om de Goede Boodschap onder de mensen te verspreiden.

Meer? Hier.

maandag 7 december 2009

Moe, maar tevreden


Geen geweldige foto, maar wel exclusief. Deze morgen op de luchthaven van Deurne: Piet en Sint, wachtend op hun vliegtuig naar Spanje. Moe, maar tevreden.

Het is niet altijd een prettige job, maar het heeft ook zo zijn leuke kanten. Als je Zwarte Piet bent kun je bijvoorbeeld ongehinderd een sigaretje opsteken in de wachtruimte. Wie protesteert? De zak in.

zondag 6 december 2009

Geweldig druk


Ja sorry, maar vandaag hebben we het geweldig druk. Al die pakjes openmaken, al dat nieuwe speelgoed uitproberen. Kom morgen maar eens terug.

Waaw! Een échte duikbril! En zwemvliezen! Megacool!

zaterdag 5 december 2009

Oostenrijks


Een su-per-gevaarlijke gevechtssport richt ravages aan bij onze jeugd. Overal zie je jongens van amper dertien, veertien jaar, in lederhosen uitgedost, elkaar te lijf gaan. Onder het slaken van de ijzingwekkendste jodelkreten gooien ze zich in het strijdgewoel. Jongemannen kletsen elkaars en andermans billen bont en blauw. Vreselijk.

Oostenrijks kickboksen: het moest verboden worden. En wat doet Europa?

Precies.

vrijdag 4 december 2009

Sint-Jans-Molenbeek


Een alternatief voor altijd weer die broodjes 's middags en een excuus om ook eens naar Molenbeek af te zakken: sociaal restaurant "Les Uns et les Autres". Soep, dagschotel, nagerecht: zeven euro per persoon. Geen geld.

Voor de koffie of de thee ga je dan weer best naar het Sint-Jan Baptist Voorplein / Parvis Saint-Jean Baptiste. Keuze te over.

Marokkaanse meneren, zo blijkt uit onderzoek ter plaatse, drinken hun koffie het liefst in een groot glas, met veel melk en suiker erbij. Maar je kunt ook gewoon een klein koffietje bestellen, zonder dat zulks onmiddellijk tot een botsing der beschavingen leidt.

Het prentje: Les Uns et les Autres, de verzamelde koks, kokkinnen, dieners en diensters.

donderdag 3 december 2009

Heel wat te beleven


Gek eigenlijk dat iedereen het altijd over mei '68 heeft, terwijl er in september '68 blijkbaar ook heel wat viel te beleven.

woensdag 2 december 2009

Spijbelen


Gisterennamiddag plots twee uur vrij in Gent. Alsof je opnieuw op de middelbare school zit. De hele klas maakt sommen of oefent Franse grammatica, maar jij besloot te spijbelen en de stad in te trekken. Feest!

Omdat we over een bijzonder onderontwikkeld oriëntatievermogen beschikken, krijgt elke stadswandeling al gauw de allure van een avontuur: Zal Onze Held Straks Ook Nog De Weg Terug Vinden? Het mooie is dan weer dat je, bij ontstentenis van bovenvermeld vermogen, waar je ook komt, altijd het gevoel hebt dat je bezig bent een heel nieuw stadsdeel te ontdekken. Wat zeggen we? Een heel nieuwe stad!

Een kinderhand is gauw gevuld.

Alleszins: Gent, op een zonnige dinsdagnamiddag in november, is wonderlijk mooi. En stil. Waar zitten al die mensen, denk je dan. Het antwoord is eenvoudig: die slagen er wel in hun agenda ordentelijk te beheren en hebben dan ook niet plots twee uur te vullen.

Toch wel jammer voor al die mensen.

Het prentje: het is tegenwoordig wel iets drukker in Gent, maar ook weer niet zo verschrikkelijk veel. Houden zo.

dinsdag 1 december 2009

Wonderlijke wereld


Op de dag dat onze Nederlandse vrienden besluiten de cannabisteelt helemaal terug in de illegaliteit te duwen (De Standaard, 30.11.09), een fijn verhaal over ... Verdovende Drugs.

Louis Armstrong was een meer dan gemiddeld jointenroker. Wanneer Louis toerde had hij dus altijd zijn voorraadje bij. Maar omdat er ook toen voortdurend jacht werd gemaakt op ongezonde rokers, hield dat uiteraard een risico in.

Ergens diep in de jaren vijftig wou het toeval dat Louis Armstrong, op de terugkeer van een Europese toernee, het vliegtuig deelde met Richard Nixon, de latere Amerikaanse president en toen al een zelfverklaard drugsbestrijder. Nixon begroette Armstrong, verklaarde zich een grote fan en vroeg of hij iets voor de trompettist kon doen. Dat kon inderdaad, opperde Armstrong. Of Nixon hem, bij het verlaten van het vliegtuig, even met zijn bagage kon helpen. Al die instrumentenkisten, behoorlijk zwaar voor een oude man.

Geen punt, graag zelfs, liet Nixon weten. En zo droeg Nixon, vermoedelijk met enige trots, Armstrongs trompetkoffers door de douane. Niet beseffend dat Louis steevast zijn spul in zijn muziekkist verstopte.

What a wonderful world (filmpje).

Dat soort fijne anekdotes hoor je op ons all time favoriete radiostation, TSF Jazz. En lees je ook nog eens in dit boek, Mais qui a tordu la trompette de Dizzy et autres histoires de jazz, een fijne bundeling weetjes over, eh, jazz.