donderdag 31 december 2009

Kleine volwassenen


Eentje voor jonge ouders, om indruk te maken op hun kroost.

De kleine Roald Dahl -het jonge grut is, nemen we aan, vertrouwd met het oeuvre van Dahl- was vaak verkouden en dus besloot Ma Dahl dat junior last had van zijn amandelen. Amandelen werden, net als hun neefjes de neuspoliepen, vroeger als des duivels beschouwd. Als je die had: eruit ermee. Zelf werden we van de amandelen en poliepen verlost toen we zeven waren. Roald Dahl was acht toen hem die eer te beurt viel, vertelt hij in zijn autobiografie Boy.

Roald ging aan het handje van moeder mee naar de dokter. Daar werd hij in een tandartsstoel gezet en werd hem een voorschoot voorgebonden en een niervormig bassin onder de kin geschoven. Onderwijl haalde de dokter een lang en scherp voorwerp boven. Of Roald even zijn mond wou opendoen? De dokter ging met het mes in Roald's keel en met een paar energieke bewegingen werden de poliepen weggesneden. Klaar was kees. Goed spoelen. Zo.

Verdoving? Daar deden ze toen niet aan. In een knus ziekenhuisbedje? Cliniclowns op bezoek? Laten we wel wezen: toen werden kinderen nog als kleine volwassenen beschouwd. Niet zeuren.

'We'll get you home' my mother said, taking my hand. Down the stairs we went and on the street. We started walking. I said walking. No trolley-car or taxi. We walked the full half-hour journey back to my grandparents' house, and when we arrived at last, I can remember as clearly as anything my grandmother saying, 'Let him sit down in that chair and rest for a while. After all, he's had an operation'.
Vertel dàt maar eens aan de lieve kleinen.

(PS: kijk eens goed, het jongetje met de donkere jas op de foto lijkt sprekend op wielrenner Lance Armstrong. Opa Armstrong? Of heeft Lance, die één van de volgende jaren op zijn veertigste de Tour wint, het geheim van de eeuwige jeugd ontdekt? Wie zal het zeggen?)

woensdag 30 december 2009

Dat wordt lachen


Als je er spoed achter zet haal je misschien nog net op tijd zo'n stel Beatle-pruiken in huis voor oudejaarsavond. Dat wordt lachen!

dinsdag 29 december 2009

Vierentwintig


Precies een jaar geleden overleed Freddie Hubbard. Bij wijze van eerbetoon een filmpje: Moanin'. Het is 1962, Freddie is vierentwintig en speelt trompet bij Art Blakey en zijn Jazz Messengers.

Er zijn slechtere manieren denkbaar om vierentwintig te zijn.

maandag 28 december 2009

Bij valavond


"Crossing a bare common, in snow puddles, at twilight, under a clouded sky, without having in my thoughts any occurrence of special good fortune, I have enjoyed a perfect exhilaration. I am glad to the brink of fear."

Ralph Waldo Emerson (1803-1882), Nature. Addresses and Lectures (1849)

Een fijne winterwandeling door de polder, bij valavond, bij slecht weer: er is inderdaad niet zoveel dat daar tegen op weegt.

Het prentje: Emerson, geschilderd door Leslie Staub, gefotografeerd door Haven Kimmel. Ons allebei onbekend, maar daarom geen minder sympathieke mensen, uiteraard.

zondag 27 december 2009

Stap twee


"Second stage of applying head bandage". Dat is dus stap twee. En natuurlijk niemand in de buurt die kan uitleggen wat stap één ook al weer was.

zaterdag 26 december 2009

Man en tyrannosaurus


Andere mensen hebben er geestesverruimende producten voor nodig, voor ons volstaat een iets te laat genuttigde zware maaltijd. Psychedelische ervaringen verzekerd.

Twee nachten geleden droomden we dat we een dinosaurus in huis hadden. Niet zo'n tandeloze goedzak als Dino van de Flintstones. Neen, een echte Tyrannosaurus Rex. Jammer genoeg werd zijn naam niet meegedeeld, dus noemen we hem voortaan T.

T was, dat viel mee, veeleer op kamerformaat. Als hij op zijn achterste pootjes stond kwam hij bij een volwassen man bijna tot borsthoogte. T was -eigen aan de soort- toch wel met een bijzonder vervaarlijk stel tanden uitgerust, moet gezegd. Maar in de praktijk had je er, althans in deze droom, niet zoveel last van. Eigenlijk was het enige ongemak, zo bleek, dat T van ongeveer alles dacht dat het om op te eten was.

Dat werd geillustreerd toen T, die altijd graag bij zijn baasje in de buurt was, naast ons aan het aanrecht stond. Baasje spoelde een lege confituurpot uit -het was aardbeienconfituur, stond op het etiket- en liet die per ongeluk vallen. Meteen dacht T lekker hapje en stortte zich op de grootste scherven. Als verantwoordelijke eigenaar roep je dan: af T, niet doen. Maar zo'n dier is niet slim en niet voor rede vatbaar.

En dus namen we T tegen zijn slechtere zelf in bescherming namen door hem, als een onwillige kleuter, onder zijn oksels op te pakken. Daardoor zag T er, net als de kleuters die je op deze wijze tot de orde roept, meteen veel minder vervaarlijk uit. Als je kleuters, of tyranosaurussen, op die manier optilt, krijg je onherroepelijk het effect dat hun hoofdje een beetje tussen de schouders wegzakt, waardoor het voor hen moeilijk wordt om er anders dan enigszins aandoenlijk en sullig uit te zien.

Zo stonden we daar oog in oog: man en tyrannosaurus. Man een beetje boos en bezorgd, tyrannosaurus enigszins sullig en aandoenlijk.

Vermoedelijk zegt zo'n droom heelwat over een mens. Gelukkig weten we niet wat.

vrijdag 25 december 2009

Prettige feesten, jongens


Vrolijke feestdagen, tot welke levensbeschouwing je je dezer dagen ook bekent. Dit jaar groeten we in het bijzonder de aanhangers van de Kerk van het Vliegende Spaghettimonster, één van de snelst groeiende nieuwe religies. Prettige feesten, jongens!

Goed ook voor de middenstand, die op die manier met een nieuw te vullen gat in de levensbeschouwelijke markt krijgt te maken. Waarom zou je, met de feestdagen, alleen aan de christenen denken? De Spaghettisten lusten bijvoorbeeld ook wel een taartje, zo blijkt (prentje).

Smakelijk!

donderdag 24 december 2009

Kabouter Chomsky


Wel een mooi kerstcadeau voor linkse mensen: kabouter Chomsky!

In het Engels, waar zowel gnome als Noam -'s mans voornaam- als noom worden uitgesproken, klinkt het wel beter: "Gnome Chomsky. The Garden Noam".

(via Boing Boing).

woensdag 23 december 2009

Paspoort


To the Editor of the Times,

Sir - A little light might be shed, with advantage, upon the high-handed methods of the Passport Department at the Foreign Office. On the form provided for the purpose, I described my face as 'intelligent'. Instead of finding the characterization entered, I have recieved a passport on which some official, utterly unknown to me, has taken it upon himself to call my face 'oval'.
Yours very truly,

Mr. Bassett Digby

The Times
, 17.02.1915

(geciteerd in Martin Lloyd, The Passport. The history of Man's Most Travelled Document, Sutton Publishing, Londen, 2003.)

dinsdag 22 december 2009

Spruitjesschaarste


De jongste lezertjes doen spontaan een vreugdedansje bij dit bericht: er dreigt spruitjesschaarste.

Het barre winterweer maakt dat de decemberoogst niet van de velden kon worden gehaald (Telegraph, 21.12.09). Geen spruitjes dus deze kerst. Jammer.

Voor wie op de zwarte markt toch nog een voorraadje weet te bemachtigen: in bijlage een fijn recept, van Nigella. Spruitjes, met pancetta, kastanjes, marsala en peterselie. Vorig jaar met kerst gemaakt. Groot succes, zelfs bij spruitjessceptici. Uitermate eenvoudig bovendien.

Het prentje: enigszins verrassend misschien, maar zo ziet de spruit er in haar natuurlijke omgeving uit. Bijzonder indrukwekkend, toch.

maandag 21 december 2009

akg-Literatuurprijs 2009: de genomineerden


Vandaag de bekendmaking van de genomineerden voor de almaar kleiner groeien Literatuurprijs 2009. Om in aanmerking te komen moeten het boeken zijn die we a) het afgelopen jaar hebben gelezen*, b) die we -uiteraard- de moeite waard vonden en c) die op enige manier de filosofie van deze site belichamen. De genomineerden van dit jaar zijn, in alfabetische volgorde:


Alan Bennett, The Uncommon Reader. De Engelse koningin leest een boek. En nog één. En nog één. Als dat maar goed afloopt (meer hier).

Brendan Behan, Borstal Boy. Waarin Brendan, omwille van de Ierse zaak, in de Britse jeugdgevangenis belandt, maar daar niet echt lijkt onder te lijden (meer hier).

Martin Brookes, Extreme Measures. The dark visions and bright ideas of Francis Galton. Een wervelende biografie van de vader van de statistiek en de eugenetica, tevens pionier van het wetenschappelijke theezetten.

Michael Chabon, De Jiddische politiebond. Stel: in plaats van Israël woonden de joden in Alaska. Stel: Raymond Chandler schreef nog een boek.

Stanley Johnson, Stanley I Presume. Zoon Boris, burgemeester van Londen, heet kleurrijk te zijn. Niets echter vergeleken met vader Stanley, zo blijkt.

Bengt Jangfeld, Een leven op scherp. De legendarische dichter Vladimir Majakovski 1893-1930. De geschiedenis van de Russische en vervolgens Sovjet-avant garde, opgehangen aan het leven van Majakovski.

Marina Lewycka, Two Caravans. Het is vermoedelijk geen pretje, Oekraiense aardbeienplukker te zijn in Engeland. Maar dat betekent niet dat je er geen vrolijk boek over kunt schrijven.

Ferdinand Mount, Cold Cream. My Early Life and Other Mistakes. Uitermate charmante memoires van een, ongetwijfeld, uitermate charmant mens (meer hier).

Arika Okrent, In the Land of Invented Languages. De wondere wereld van mensen die zoveel van taal houden dat ze niet genoeg hebben aan de bestaande en er dan maar nieuwe bedenken.

Graham Robb, The Discovery of France. Alles wat je ooit over Frankrijk had willen weten, maar waarvan je zelfs niet eens wist dat het bestond.

Karl Schlögel, Steden lezen. De stille wording van Europa. Europa krijgt vorm, ver van de Commissie en de Verdragen, door middel van Poolse poetsvrouwen en Litouwse handelaars in tweedehandsauto's (meer hier).

Elijah Wald, How The Beatles Destroyed Rock'n'Roll. An alternative history of American popular music. Ongeveer alles wat je dacht te weten over de geschiedenis van de populaire muziek blijkt fout.

Thomas Wright, Oscar's Books. Het leven van Oscar Wilde, verteld aan de hand van zijn boekenkast.

Stefan Zweig, De wereld van gisteren. Herinneringen van een Europeaan. Een beeld van een ouder en misschien ook wel beter Europa, net op het moment dat het ophield te bestaan (meer hier).

Het is hard, het is onrechtvaardig, maar er kan slechts één winnaar zijn. Plechtige prijsuitreiking begin januari. Bij leven en welzijn, zoals een collega blogger dat wel eens samenvat.


*: "Het afgelopen jaar" wordt hier begrepen als de periode tussen 22 december 2008 tot en met 21 december 2009, om precies te zijn.

zondag 20 december 2009

Oudere jongere


Oudere jongeren: even opletten, vandaag ééntje speciaal voor jullie. Blondie is terug!

Ok, Deborah Harry is inmiddels een dame geworden waarvan het niet langer gepast is naar de leeftijd te informeren, maar so what. Het klinkt allemaal nog zoals het moet.

De nieuwe single is bovendien ook nog eens een kerstliedje: We Three Kings (filmpje). Zet je kerstmuts scheef en pogo vrolijk mee.

Het prentje: Blondie in 1977, zoals de oudere jongere zich D.H. herinnert (Brad Elterman, Debbie Harry at the Whisky A Go Go, 1977.)

zaterdag 19 december 2009

Vriend/geen vriend


Met sommige mensen ben je beter geen vriend. Mensen bijvoorbeeld die op hoge toon beweren dat het toch een schande is dat een beetje sneeuw het land kan ontregelen. Mensen die vinden dat, omdat allerhande instanties waarschuwden dat het ging sneeuwen, andere instanties op voorhand hadden moeten zorgen dat er overal gestrooid werd. Mensen die het onaanvaardbaar vinden dat je, omdat het sneeuwt, urenlang in de file moet staan en de treinen niet op tijd rijden.

Vriend ben je beter met mensen die sneeuw als een klein mirakel, als een natuurwonder beschouwen. Mensen die vinden dat sneeuw zelfs de rommeligste landschappen een poëtische uitstraling geeft. Mensen die oordelen dat sneeuw je leert je te voegen naar de beperkingen die de natuur ons oplegt. Mensen die in sneeuw een gelegenheid vinden om een hele dag niets te hoeven, om fijn boeken te lezen en leuke plaatjes te draaien. Mensen die sneeuw zien als een uitstekende reden om nog eens een mooie wandeling te maken.

Vriend/geen vriend: een beetje sneeuw maakt de verhoudingen zoveel overzichtelijker.

vrijdag 18 december 2009

Vissen niet


Allemaal goed en wel, kerstmis. Maar wat met de huisdieren? Hebben die bijvoorbeeld ook recht op een cadeau? Strikt genomen wel: ze maken deel uit van het gezin. Maar: wat geef je ze dan? Een goed boek, een nieuwe pijp, warme pantoffels? Om een of andere reden heb je het gevoel dat je Fido of Tijgertje daarmee geen plezier doet. Waarmee dan wel?

Ach, lees je in de altijd bijzonder behulpzame New Yorker: "Of course, all animals appreciate cash (or, if you think that's tacky, a gift card)- except for fish, who refuse to celebrate the holidays", (Patricia Marx, "Put it in a Sock".)

Een volgende vraag: maar hoeveel zakgeld geef je dan? Heeft een kat evenveel nodig als een hamster? Geef je meer aan een grote hond dan aan een kleintje?

We zijn er nog niet helemaal uit.

donderdag 17 december 2009

Deur toe


Vaders, moeders: leer je zonen en dochters bij koud weer de deur toe te doen nadat ze zich in de trein van het ene compartiment naar het andere hebben voortbewogen.

De graad van beschaving van een samenleving kan je van dat soort kleine dingen aflezen.

Het prentje: deur, Berlijn, april 2009.

woensdag 16 december 2009

Lot 717


Lot 717, Varia (8 stuks) met grafiek, tekening, ...

Vanavond per opbod te koop in verkoopzaal DVC, te Gent.

Een buitenkans.

dinsdag 15 december 2009

Dertig zilverlingen


Een nieuwe Blake en Mortimer: De Vloek van de Dertig Zilverlingen! Weer geweldig spannend. Met nieuwe onthullingen over de oorsprong van het christendom. Met -wie had het anders verwacht- de zoveelste terugkeer van de übersnodaard Olrik. Met neo-nazi's. En dat alles ook nog eens in het historisch exact gereproduceerde Athene van de jaren vijftig.

Jammer dat het maar om het eerste deel gaat. Zal het allemaal goed aflopen met onze helden? En met de lieftallige Eleni, het nichtje van de conservator van het Atheense archeologische museum? En is die Amerikaan, die Jim Radcliff, die altijd overal per toeval opduikt wel helemaal te vertrouwen?

Afwachten maar.

maandag 14 december 2009

Gibraltar


Er wonen dertigduizend mensen op Gibraltar. De helft daarvan zijn vrouwen. En één van die vrouwen werd het voorbije weekend tot Miss World verkozen (Het Nieuwsblad, 13.12.09).

Een mooie dag voor winnares Kaiane Aldorino, voor de inwoners van Gibraltar en voor de vrienden van de kleine landen.

Het prentje: de finalistes van de Miss Gibraltar 2009-verkiezing. Stuk voor stuk verdienstelijke kandidates, natuurlijk. Wel opmerkelijk: de meeste dames lijken familie van elkaar. Dat heb je in kleine landen.

zondag 13 december 2009

Ella in de hemel


Ze bad tot God,
ze bad heel vurig,
of hij niet van haar
een blank, gelukkig meisje kon maken.
En mocht het te laat zijn voor zulke veranderingen,
kijk dan toch, o God, hoeveel ik weeg
en haal er op zijn minst de helft vanaf.
Maar de genadige God zei nee.
Hij legde alleen een hand op haar hart,
keek in haar keel, aaide over haar bol.
'En is straks alles achter de rug', voegde hij er aan toe,
'doe me dan een plezier en kom dan bij mij,
mijn zwarte troost, mijn zingende homp'.


Wislawa Szymborska, Ella in de hemel, in Hier, De Geus, Breda. Vertaling Karol Lesman.

Recent werd een ganse reeks verloren gewaande opnamen teruggevonden en heruitgebracht (hier). Dat verdient een filmpje: Ella Fitzgerald, I gotta right to sing the blues.

Natuurlijk. Gelijke rechten voor iedereen.

zaterdag 12 december 2009

Volgende week?


Don't let a week go by without serving one!

vrijdag 11 december 2009

Niet doen, Frankie


Frankie Yankovich ziet er niet echt vrolijk uit op het prentje: zijn oogjes lachen niet mee. Logisch ook: Frankie is geen man van de wals. Frankie is een polkaman. Maar al die vooroordelen altijd tegenover de polka. Hoempamuziek. Billenkletsmuziek. Dus dacht Frankie: ik neem maar eens wat walsjes op. Met de gevolgen van dien.

Niet doen, Frankie.

Vrolijker muziek dan polka bestaat er niet. I hear a polka and my troubles are through (filmpje).

En hier Frankie samen met zijn gekke neefje Al. Samen brengen ze, tegen het einde van het filmpje, een opmerkelijke hitmedley ten gehore.

Het wordt weer een geweldig weekeinde.

donderdag 10 december 2009

Een mooi verhaal


Zelden lees je in de krant zo'n mooi verhaal. Het komt uit de New York Times en het gaat over een rabbijn en een Duitse scheper en het gaat als volgt.

De politie van de Amerikaanse staat Montana is erg kostenbewust. Ze zocht uit dat het goedkoper was om een getrainde politiehond in Israël te bestellen, dan er zelf één op te leiden. En zo kwam Miky in Montana terecht.

Miky kreeg zijn opleiding bij de Israëlische veiligheidsdient en leerde snuffelenderwijze explosieven op te sporen. Geweldig, natuurlijk. Eén probleem: Miky kreeg zijn opleiding in het Hebreeuws en politieagenten in Montana spreken geen Hebreeuws. Een lesboek Modern Hebreeuws uit de lokale bibliotheek bood geen oplossing. Ook al kwam men op die manier wel de woorden te weten voor "zit" (Hi’ sha’ er), "zoek" (Ch’pess) en "brave hond" (Kelev tov), niemand wist hoe je ze precies moest uitspreken. Wat nu?

Veel joden wonen er niet in Montana. Dat was ook altijd het probleem van rabbijn Chaim Bruk. Die kwam uit New York, was nieuw in de staat en had niemand waarmee hij Hebreeuws kon spreken.

Maar zie: via via hebben de rabbijn en de Duitse scheper elkaar nu gevonden. De rabbijn leerde de begeleiders van Miky hoe ze de Hebreeuwse woorden moeten uitspreken. En rabbijn Chaim Bruk heeft in Miky eindelijk weer iemand tegen wie hij nu en dan een woordje Hebreeuws kwijt kan.

Het mirakel van bijna-kerstmis. Of in dit geval: Chanoekah.

Het prentje: een fijne chanoekah-kleurplaat voor de allerkleinsten. Mama heeft latkes (aardappelpannenkoekjes) en soefganiot (oliebollen met jam) gebakken, de kindjes spelen met de drejdel (een vierkantig tolletje met hebreeuwse letters). Alleen het hondje kijkt enigszins boos: die had liever rondgehangen met Miky. Die vertelt altijd zo'n stoere verhalen over diens tijd in de Israëlische politie-academie.

woensdag 9 december 2009

Decemberboeken


Percy De Baerdemaker uit Brasschaat (prentje) heeft, terecht, een hekel aan kranten en tijdschriften die al begin december hun lijstjes publiceren met daarin de beste boeken van het op dat moment nog niet afgelopen jaar.

Betekent dat, verzucht Percy, dat al die recensenten de rest van de maand december op hun luie krent zitten? Als dat het geval is biedt Percy, die op dit moment zoals hij het wel eens eufemistisch omschrijft "tussen twee banen zit", met plezier zijn diensten aan. Percy leest namelijk wél decemberboeken. Volgaarne.

De eerlijkheid gebiedt te vermelden dat de New York Times zich niet aan bovenvermelde praktijk bezondigt. De krant publiceerde het voorbije weekend haar lijstje met favoriete boeken, daarbij nadrukkelijk stipulerend dat de termijn liep van 7 december 2008 tot en met 6 december 2009.

Je ziet: zo ingewikkeld is het toch niet. Decemberboeken, ook boeken.

dinsdag 8 december 2009

Kosmopolitaans


Of: hoe de Bijbel er zou hebben uitgezien als de Allerhoogste in plaats van de evangelisten de damesbladenmakers had ingehuurd om de Goede Boodschap onder de mensen te verspreiden.

Meer? Hier.

maandag 7 december 2009

Moe, maar tevreden


Geen geweldige foto, maar wel exclusief. Deze morgen op de luchthaven van Deurne: Piet en Sint, wachtend op hun vliegtuig naar Spanje. Moe, maar tevreden.

Het is niet altijd een prettige job, maar het heeft ook zo zijn leuke kanten. Als je Zwarte Piet bent kun je bijvoorbeeld ongehinderd een sigaretje opsteken in de wachtruimte. Wie protesteert? De zak in.

zondag 6 december 2009

Geweldig druk


Ja sorry, maar vandaag hebben we het geweldig druk. Al die pakjes openmaken, al dat nieuwe speelgoed uitproberen. Kom morgen maar eens terug.

Waaw! Een échte duikbril! En zwemvliezen! Megacool!

zaterdag 5 december 2009

Oostenrijks


Een su-per-gevaarlijke gevechtssport richt ravages aan bij onze jeugd. Overal zie je jongens van amper dertien, veertien jaar, in lederhosen uitgedost, elkaar te lijf gaan. Onder het slaken van de ijzingwekkendste jodelkreten gooien ze zich in het strijdgewoel. Jongemannen kletsen elkaars en andermans billen bont en blauw. Vreselijk.

Oostenrijks kickboksen: het moest verboden worden. En wat doet Europa?

Precies.

vrijdag 4 december 2009

Sint-Jans-Molenbeek


Een alternatief voor altijd weer die broodjes 's middags en een excuus om ook eens naar Molenbeek af te zakken: sociaal restaurant "Les Uns et les Autres". Soep, dagschotel, nagerecht: zeven euro per persoon. Geen geld.

Voor de koffie of de thee ga je dan weer best naar het Sint-Jan Baptist Voorplein / Parvis Saint-Jean Baptiste. Keuze te over.

Marokkaanse meneren, zo blijkt uit onderzoek ter plaatse, drinken hun koffie het liefst in een groot glas, met veel melk en suiker erbij. Maar je kunt ook gewoon een klein koffietje bestellen, zonder dat zulks onmiddellijk tot een botsing der beschavingen leidt.

Het prentje: Les Uns et les Autres, de verzamelde koks, kokkinnen, dieners en diensters.

donderdag 3 december 2009

Heel wat te beleven


Gek eigenlijk dat iedereen het altijd over mei '68 heeft, terwijl er in september '68 blijkbaar ook heel wat viel te beleven.

woensdag 2 december 2009

Spijbelen


Gisterennamiddag plots twee uur vrij in Gent. Alsof je opnieuw op de middelbare school zit. De hele klas maakt sommen of oefent Franse grammatica, maar jij besloot te spijbelen en de stad in te trekken. Feest!

Omdat we over een bijzonder onderontwikkeld oriëntatievermogen beschikken, krijgt elke stadswandeling al gauw de allure van een avontuur: Zal Onze Held Straks Ook Nog De Weg Terug Vinden? Het mooie is dan weer dat je, bij ontstentenis van bovenvermeld vermogen, waar je ook komt, altijd het gevoel hebt dat je bezig bent een heel nieuw stadsdeel te ontdekken. Wat zeggen we? Een heel nieuwe stad!

Een kinderhand is gauw gevuld.

Alleszins: Gent, op een zonnige dinsdagnamiddag in november, is wonderlijk mooi. En stil. Waar zitten al die mensen, denk je dan. Het antwoord is eenvoudig: die slagen er wel in hun agenda ordentelijk te beheren en hebben dan ook niet plots twee uur te vullen.

Toch wel jammer voor al die mensen.

Het prentje: het is tegenwoordig wel iets drukker in Gent, maar ook weer niet zo verschrikkelijk veel. Houden zo.

dinsdag 1 december 2009

Wonderlijke wereld


Op de dag dat onze Nederlandse vrienden besluiten de cannabisteelt helemaal terug in de illegaliteit te duwen (De Standaard, 30.11.09), een fijn verhaal over ... Verdovende Drugs.

Louis Armstrong was een meer dan gemiddeld jointenroker. Wanneer Louis toerde had hij dus altijd zijn voorraadje bij. Maar omdat er ook toen voortdurend jacht werd gemaakt op ongezonde rokers, hield dat uiteraard een risico in.

Ergens diep in de jaren vijftig wou het toeval dat Louis Armstrong, op de terugkeer van een Europese toernee, het vliegtuig deelde met Richard Nixon, de latere Amerikaanse president en toen al een zelfverklaard drugsbestrijder. Nixon begroette Armstrong, verklaarde zich een grote fan en vroeg of hij iets voor de trompettist kon doen. Dat kon inderdaad, opperde Armstrong. Of Nixon hem, bij het verlaten van het vliegtuig, even met zijn bagage kon helpen. Al die instrumentenkisten, behoorlijk zwaar voor een oude man.

Geen punt, graag zelfs, liet Nixon weten. En zo droeg Nixon, vermoedelijk met enige trots, Armstrongs trompetkoffers door de douane. Niet beseffend dat Louis steevast zijn spul in zijn muziekkist verstopte.

What a wonderful world (filmpje).

Dat soort fijne anekdotes hoor je op ons all time favoriete radiostation, TSF Jazz. En lees je ook nog eens in dit boek, Mais qui a tordu la trompette de Dizzy et autres histoires de jazz, een fijne bundeling weetjes over, eh, jazz.

maandag 30 november 2009

Zijne Bobheid


Respect voor Zijne Bobheid. Fans van Bob hebben nog het liefst dat Bob altijd hetzelfde kunstje opvoert. Bob trekt zich daar bijzonder weinig van aan en doet gewoon als altijd waar hij zin in heeft. Een voorbeeld voor ons allemaal.

Wil Bob gewoon samen met de vrienden kerstliedjes zingen? Dan doen Bob en de vrienden dat gewoon. Het levert een CD op die zelfs nogal wat trouwe fans tot wanhoop drijft. Hoe kan dat, Dylan met een kerstbaard, die over dennenbomen en de kerstman neuzelt? Begint de ouwe baas seniel te worden?

Niets van aan. Zijne Bobheid maakt plezier. Zouden wat meer fans ook eens moeten doen.

Bekijk dit hartverwarmende filmpje. Merk vooral Bobs bijzonder intrigerende kerstkapsel. Een idee voor de feestdagen.

zondag 29 november 2009

Pech, Ronny


Enigszins een paradox: naarmate steeds meer mensen beroemd worden, bijvoorbeeld omdat ze ergens iets in een televisieprogramma doen, wordt het steeds moeilijker om al die beroemdheden ook daadwerkelijk als dusdanig te herkennen.

Een variant op het gezegde van de Amerikaanse honkballer en filosoof Yogi Berra: "Nobody goes there anymore. It's too crowded."

Het prentje: tot gisteren maakte Ronny Thienpondt uit Retie (rechts) een goede kans op de titel van Minst Beroemde Vlaming. Maar dat was buiten enkele handtekeningenjagers gerekend die hem omstreeks 16.00 uur op de Grote Markt van Herentals herkenden. Pech, Ronny.

zaterdag 28 november 2009

Acht ritssluitingen


Met acht ritssluitingen, handige binnenzakken én helemaal in nylon. Ze zullen maandag op kantoor niet weten wat ze zien!

vrijdag 27 november 2009

Afrikaans advies


Schoenmakers worden geacht bij hun leest te blijven. Popmuzikanten en filmsterren niet. Die mogen over alles en nog wat -de armoede in de wereld, de opwarming van het klimaat, de problemen van Afrika- hun mening rondtoeteren.

Uiteraard mogen ze dat. Maar stel je even het omgekeerde voor, oppert ontwikkelingeconoom William Easterly op zijn blog. Stel je voor dat een stelletje Afrikanen besluit Bono -de opperrondtoeteraar- te adviseren over hoe de nieuwe CD van U2 moet klinken. Stel je volgend krantenbericht voor:

An expert commission of African leaders today announced their plan for comprehensive reform of music band U2. Saying that U2’s rock had lost touch with its African roots, the commission called for urgent measures to halt U2’s slide towards impending crisis.

“Our youth today are imperiled by low quality music,” said Commission chairman Nelson Mandela. “We will be lending African musicians to U2 to try to refurbish their sound to satisfy the urgent and growing needs for diversionary entertainment at a time of crisis in the global music and financial sectors.”

Concerns about U2 have been growing in Africa for a while. One Western aid blogger testified to the Commission that his teenage kids found U2’s music “cheesy.” The Mandela Commission proposed that U2 follow a series of steps to recover its Edge:

1) Hire African consultants to analyze U2’s “poverty of music trap”

2) Prepare a Band-owned and Commission-approved Comprehensive U2 Reform Strategy Design (CURSD)

3) Undertake a rehabilitation tour of African capitals to field-test and ground-truth proposed reforms

4) Subject all songs to randomized experiments in which the effect on wellbeing of control and treatment groups is rigorously assessed.

Mandela expressed optimism that the Commission’s report and proposed reforms had come in time to stave off terminal crisis in U2, and restore its effectiveness in the 80s arena rock field.

Lachen met Bono, altijd leuk. En om nog even in de neokoloniale sfeer te blijven: Bert Kaempfert, Swinging Safari (muziekje).

Prettig weekend, iedereen.

donderdag 26 november 2009

Die Herman


De nieuwe Europese president maakt er werk van om de kloof met de burger te dichtten. Wie op de Haiku Herman-site de naam van zijn blog intikt, krijgt een hoogstpersoonlijke haiku toegestuurd. In het geval van almaar kleiner groeien geeft dit:

Zoals een duif haast
de bus zich naar zijn ver nest.
Dolomietenhoog.

Die Herman.

Het prentje: John Gay, Pigeons in Trafalgar Square, London.

woensdag 25 november 2009

Binnen twee jaar


Binnen twee jaar op de markt! Cool!

dinsdag 24 november 2009

Leuke das


Wat draagt de Welgeklede Man deze winter? Een fijne das van échte slang. Zoals hier getoond door Brendan Behan, zijn tijd ver vooruit.

Brendan vroeg of we in één beweging even reclame wilden maken voor het inderdaad bijzonder prettig lezende eerste deel van zijn memoires: Borstal Boy. Of: hoe Brendan als piepjonge IRA-terrorist tot een langdurig verblijf in de Britse jeugdgevangenissen wordt uitgenodigd.

Een leerschool voor het leven als het ware. Zij het dat Brendan er blijkbaar de verkeerde les uittrok en zich, na vrijlating, met net nog iets meer enthousiasme in de Ierse bevrijdingsstrijd gooide, om vervolgens tot een nog langer verblijf in de Britse gevangenissen te worden veroordeeld. Maar dat is stof voor een volgend deel van de memoires.

Spannend!

maandag 23 november 2009

Duizendste doelpunt


"You have a glimpse of joy and then the next disappointment's just around the corner."

Roy Hodgson, coach van Fulham FC, vat het droeve lot samen van de trouwe supporter van een kwakkelende ploeg (When Saturday Comes, november 2009).

En onze jongens? Het is een beetje zoals Hodgson het beschrijft. Vorige week verrassend 1-2 gaan winnen in Borsbeek, deze week thuis 0-1 van Merksem verloren.

Ach, zullen we eens iets opbeurends tonen? Een filmpje van Pele's duizendste doelpunt, bijvoorbeeld.

zondag 22 november 2009

Vierkante meter


"Machelen aan de Leie is mij altijd voldoende geweest. Op een vierkante meter moet je in staat zijn de kosmos te ervaren."

Roger Raveel in De Standaard, 21.11.09.

Als het in Machelen aan de Leie niet lukt, lukt het elders vermoedelijk evenmin. De kosmos ervaren, bedoelen we.

zaterdag 21 november 2009

Verantwoord plezier



Katholiek en toch plezant? Fijn met het hele gezin samen een evangelisch verantwoord computerspelletje spelen? Dat kan vanaf nu.

Surf naar de site van Mass: We Pray, start het filmpje en plaats daarna je bestelling. Vanaf Pasen volgend jaar in de winkels: gegarandeerd katholiek plezier.

Bring Your Family Closer. To Heaven.

De prentjes: Paul en Mary verdienen extra grace points, respectievelijk bij het klokkenluiden en het wierookvatzwaaien.

Brave kinderen.

vrijdag 20 november 2009

Viezentist


"I care less about architecture than about how much human warmth its beauty has been capable of sustaining. Even Brussels, so devastated by real estate developers and disgraceful architects (remember that in the dialect of Brussels, “architect” is an insult), has held on to some wonderful bistros. Strolling from one to the next gives Brussels a charm that urbanism has deprived it of altogether."

Uit een (engelstalig) interview met vermoedelijk de meest tot de verbeelding sprekende Belgische filosoof: Raoul Vaneigem. Situationist, anarchist en, in de traditie van Louis Paul Boon, ongetwijfeld ook viezentist.

Het prentje: een situationistenfuifje. Raoul Vaneigem, in de lichtgekleurde trui, beroert de bongo's.

donderdag 19 november 2009

Arabische cijfers


Mooi boek: Souvenirs d'un marginal, de memoires van de Franse historicus van de islam, Maxime Rodinson. Rodinson, geboren in 1915 en gestorven in 2004, beschrijft daarin zijn jeugd, opgroeiend in het Parijse joodse communistische arbeidersmilieu.

Waar je alleen maar jaloers op kunt zijn is het streven naar intellectuele vervolmaking waarmee dat hele milieu was doordesemd. Gewone mensen, die nauwelijks school hadden gelopen, die zich, na hun werk, op de klassiekers stortten, die talen leerden, in het koor zongen, toneelopvoeringen bijwoonden, ja zelfs literaire salons organiseerden.

Ook alomtegenwoordig in die dagen: de tegenstelling tussen clericalen en anticlericalen. Bij Rodinson leer je een eenvoudig truukje dat je voortaan, bij het lezen van dingen uit die tijd, helpt bepalen wie waar stond. Clericalen schreven de nummers van de Parijse arrondissementen in Romeinse cijfers: XIIIème arrondissement. Anticlericalen, adepten van de vooruitgang, kritisch tegenover alles dat naar het Ancien Régime verwees, gebruikten Arabische cijfers: 13ème arrondissement.

Voortaan op letten.

Overigens: Rodinson is de eerste om de intellectuele vervolmakingsdrang van die dagen te relativeren. Mensen hadden gewoon niet zoveel andere ontspanningsmogelijkheden.

Het prentje: de krant die ze thuis bij de Rodinsons lazen, in dit geval op 8 juni 1936.

woensdag 18 november 2009

Bakker Bloch


Op 28 maart 2008 sloot, in de Gentse Veldstraat, bakker Bloch definitief zijn deuren. We zouden somber kunnen worden. We zouden kunnen zeuren over de voortschrijdende verschraling van de winkelstraten. We zouden een nostalgisch stukje kunnen schrijven over hoe wonderlijk de mastellen, kramiekbroden en krentenscones wel niet waren.

Doen we niet.

Lieve mensen, die niet genoeg kunnen worden geprezen, hebben besloten de herinnering aan bakker Bloch levend te houden via een bijzonder fraaie website. Daarop vind je een inventaris van alle broden en alle soorten patisserie die je in de winkel kon kopen. Je bent er een namiddag mee, eh, zoet als je zoveel moois stuk voor stuk nog eens aandachtig wil bekijken. En voor wie ondernemend is: sommige recepten staan inmiddels ook online.

Bijzonder attent: ze hebben ook een fotogalerij gemaakt van de winkelbedienden, bakkers en patissiers die op het laatst de zaak draaiende hielden.

Een werk van liefde.

dinsdag 17 november 2009

Jazz & bananen


Jean Paul Sartre (1905-1980), "Le jazz, c'est comme les bananes, ça se consomme sur place".

Zoals wel vaker bij Sartre: het klinkt goed, maar het slaat gewoon nergens op.

Dat kan niet dan weer niet gezegd worden van Louis Prima, Banana Split For My Baby (And A Glass Of Plain Water For Me): filmpje. Klinkt goed en is bovendien nog eens waar ook.

De producten die Prima bestelt, consumeer je inderdaad best ter plaatse. Een heel gedoe als je met een versgekocht ijsje en glas water daarna bijvoorbeeld nog een half uur met de bus naar huis moet.

Beter ter plaatse. Jazz niet, kan overal. Bananen trouwens ook.

(Meer over Sartre en jazz: hier)

maandag 16 november 2009

16 november


Otto Trobäck, Zweeds componist, dirigent en muziekpedagoog, Alfred Emile Rambaldo, Nederlands meteoroloog en luchtvaartpionier, Karel Van Wijnendaele, Belgisch sportjournalist, Paul Hindemith, Duits componist, Sir Oswald Mosley, Brits aristocraat en fascistenleider, Zuster Emmanuelle, Belgisch-Franse non en weldoenster, Anton Koolhaas, Nederlands auteur, Coy Watson jr., Amerikaans kindacteur, José Saramago, Portugees schrijver, Ton de Leeuw, Nederlands componist, Renate Rubinstein, Nederlands schrijfster en columniste, Warren Zimmermann, Amerikaans diplomaat, Eduard Matusevitsj, Russisch schaatser, Jan Bucquoy, Belgisch filmmaker en auteur, Chi Coltrane, Amerikaans zangeres en songwriter, Arie Haan, Nederlands voetballer en voetbaltrainer, Michel Daerden, Belgisch politicus, Shigeru Miyamoto, Japans videogameontwerper, Jim Pomeroy, Amerikaans motorcrosser, Albert Cluytens, Belgisch voetballer, Roberto Guerrero, Colombiaans autocoureur, Anne Holt, Noors schrijfster en politicus, Bert Cameron, Jamaïcaans atleet, Martial Gayant, Frans wielrenner en ploegleider, Luciano Floridi, Italiaans filosoof, Diana Krall, Canadees zangeres, Josip Weber, Kroatisch-Belgisch voetballer, Lisa Bonet, Amerikaans actrice, Tammy Lauren, Amerikaans actrice, Markus Beerbaum, Duits springruiter, Ernst Laraque, Haïtiaans judoka, Alexander Popov, Russisch zwemmer, Missi Pyle, Amerikaans actrice, Joe Hudepohl, Amerikaans zwemmer, Jatto Ceesay, Gambiaans voetballer, Paul Scholes, Engels voetballer.

Allemaal jarig op 16 november.

Wij ook.

Het prentje: Albert -Bert- Cluytens, de enige uit het lijstje die we ooit hebben ontmoet. Zonder overigens van elkaar te weten dat we op dezelfde dag jarig waren.

zondag 15 november 2009

Bazaar Europa


Er zijn meerdere Europa's. Er is dat van de topconferenties, de visserijakkoorden en de melkprijzen. En er is dat van de Poolse poetsvrouwen en de Oekraiënse bouwvakkers, van de busjes waarmee je vanuit Vilnius naar Marseille kan meerijden, van de goedkope vliegtuigtickets naar Praag en Istanboel.

En eigenlijk, beweert Karl Schlögel in Steden lezen. De stille wording van Europa, sluit dat tweede Europa, van de handels- en passagiersstromen, nog het best aan bij wat Europa altijd is geweest: mensen en dingen in beweging. Soms, als gevolg van oorlogen, regimewisselingen of economische verschuivingen worden die stromen verlegd of stilgelegd. Maar van zodra die obstakels worden weggeruimd, trekt alles zich weer op gang.

Europa is altijd veel meer één geweest dan de meesten van ons, opgegroeid tijdens de Koude Oorlog, geneigd zijn te denken. In de middeleeuwen vond je Baltische handelaars in Antwerpen, Londen en Venetië. In de achttiende eeuw kwam je Franse huisleraars en Engelse gouvernantes tegen in Polen. In de negentiende eeuw trokken Belgische en Duitse ingenieurs en architecten naar Moskou of Brno en Hongaarse obers naar Parijs. In die zin is er niet zoveel bijzonders aan de recente, als volksverhuizing ervaren, intrede van Oost-Europeanen op de West-Europese arbeidsmarkten.

Schlögel maakt mooie portretten van Oost-Europese steden waar je vermoedelijk nooit zult komen: Orodea, Lodz, Nizjni Novgorod, Jalta, Magnitogorsk. Soms opgehangen aan schrijvers of filosofen. Het Kosice van Sandor Marai, het Koningsbergen van Hannah Arendt, het Boedapest van Georg Lukacs. Of aan architectuur: art deco in Brno, modernisme in Boekarest (prentje).

Maar het meest tot de verbeelding sprekend zijn de beschrijvingen van de nieuwe bazaarsteden die, niet toevallig op plaatsen waar vroeger ook verkeerstromen liepen, opnieuw ontstaan. De grote openluchtmarkten van Mariampole in Litouwen, van Chmelnytsky in Oekraïne, de bazaars in de voorsteden van Moskou en Vilnius, langs de Russisch-Chinese grens en de Transsiberische spoorlijn.

Oorspronkelijk niet meer dan wat ambulante handel, van de ene valies in de andere. Later vaste vorm krijgend: tentenkamp, stalletjes, prefabgebouwen. Markten waar dagelijks honderdduizenden op af komen. De ene komt uit Bulgarije, vloog naar Istanboel, sloeg daar handel in, om nu weer verder te verkopen aan Wit-Russen of Moldaviërs. De andere komt uit Siberië, reisde naar China, om daar namaakmerkproducten in te kopen en verkoopt die weer door aan Roemenen, die weten dat er vraag is naar die spullen in Brussel en Rotterdam.

Bazaar Europa.

zaterdag 14 november 2009

Een kwestie van economie


Nog een raadsel. Waarom heb je wel linkse en rechtse cafés, maar geen linkse of rechtse restaurants? Waarom ga je bij de Turk of de Italiaan eten, maar niet bij de liberaal of de communist?

Zelfs in de door en door gepolitiseerde jaren 1970 had je geen linkse restaurants. Linkse mensen patroneerden specifieke restaurants, dat wel. Grieken, bijvoorbeeld. Die waren goedkoop en in Griekenland was het dictatuur en daar waren die Grieken van de restaurants meestal ook tegen, dus dat viel mee.

In de jaren 1980 en later had je natuurlijk hier en daar, rond kraakpanden bijvoorbeeld, alternatieve eethuisjes, waar je onder het nuttigen van je tofuburger ook werd geïnformeerd over allerhande onrecht in de wereld en over op komst zijnde acties.

Meteen geeft dat mogelijk een verklaring voor het ontbreken van, respectievelijk schaarste aan, politieke restaurants. Het heeft met economie te maken.

Een café-eigenaar kan het zich permitteren zich te richten op een specifiek ideologisch publiek. Een restaurant niet. Een restaurant heeft, om te kunnen overleven, een veel grotere omzet nodig. Een café kan teren op de vaste stamgasten die elke dag wat pinten komen pakken. Een restaurant heeft zelden een vast publiek, dat elke dag weer terug komt. Een restaurant moet dus uit een veel bredere pool van potentiële consumenten kunnen putten. Vandaar dat restauranthouders ideologisch liever op de vlakte blijven.

Dat verklaart ook waarom je wel alternatieve eethuisjes hebt in de buurt van kraakpanden of in studentensteden. Daar is wel een voldoende groot en voldoende trouw publiek. In een specifieke subcultuur kan een ideologisch geprononceerd restaurant wel geijen.

Dat is niet anders voor religieus geprononceerde eethuizen: je begint geen kosher-restaurant in Harelbeke of Geetbets. Wel in de buurt van de Antwerpse Pelikaanstraat. Een kwestie van economie.

Het prentje: het gerenoveerde voormalige Maison du Peuple in St. Gillis, Brussel. Nu een trendy boite. Een bijzonder pluspunt: La Chouffe van het vat.