woensdag 29 februari 2012

Voor gevorderden



Er zijn veel manieren om een boek te lezen, maar Jane Birkin kiest toch wel voor één van de meer ingewikkelde technieken. Niet doen, tenzij je bijzonder goede ogen hebt of je alleen boeken met heel grote letters koopt. Toch meer iets voor gevorderden, deze benadering.

Het prentje: via John McNab.

dinsdag 28 februari 2012

Gierende beren



Reclame! (of, aangepast aan het product: Werbung!). De Beren Gieren hebben een nieuwe CD uit, wirklich Welt so. Die wordt vanavond voorgesteld in Gent, in de Vooruit. En omdat het leven niet eerlijk is kunnen wij er, typisch, niet bij zijn.

De Beren spelen officieel jazz, maar het is een beetje van alles wat. Het heeft vaak nog het meest van een circus waar de dieren de leeuwentemmer hebben opgepeuzeld en nu voor zichzelf zijn begonnen. Redelijk sympathiek, zo dieren in eigen beheer, maar je blijft best altijd wel een beetje op je hoede. Bij wijze van voorbeeld: uit de eerste, in eigen beheer opgenomen CD, "Die Dag" (muziekje). Alsof Monk, Mingus en Mengelberg samen een dansje doen.

Het prentje: één gierende beer, Simon Segers (Foto: JazzLab Series)

maandag 27 februari 2012

Robert en Roberta


Voetballers die ook nog eens kunstenaar zijn? Vermoedelijk zijn er wel wat. Maar die bovendien en cours de route van geslacht veranderden? Een lezer attendeerde ons op de figuur van Robert Percy Kelly. Percy speelde in derde afdeling bij Workington FC, onder Bill Shankly, de man die later Liverpool tot grootse triomfen bracht. Percy ging pas op latere leeftijd naar de academie en bleef altijd een outsider in de kunstwereld. Zijn brood verdiende hij als bediende bij de post. In stilte tekende en schilderde hij een oeuvre bij elkaar. En even, op het einde van de jaren 1960, leek er erkenning te komen.Maar Percy die niet echt een makkelijk karakter had, maakte zichzelf al snel weer onmogelijk bij mensen die hem in zijn carrière vooruit hadden kunnen helpen. Het feit dat hij schilderijen liefst niet verkocht, maakte het er ook niet eenvoudiger op.

Op latere leeftijd besloot Robert Percy Roberta Penelope te worden. Opmerkelijk: van zodra Robert Roberta werd, veranderde de tekenstijl. Opeens verschenen er mensen, bloemen en kleuren op het blad. Meer over Robert Percy/Roberta Penelope Kelly: hier. En meer prentjes: hier.

(Nog een opmerkelijk historisch toeval: tijdens de oorlog, gestationeerd in Whitehall, zat de tweeëntwintigjarige Kelly tijdens een air raid samen met Winston Churchill in de schuilkelder. Churchill, zelf een enthousiast zondagsschilder, complimenteerde hem om zijn tekentalent en suggereerde Kelly, die nog nooit in een museum was geweest, ook eens de National Gallery te bezoeken. En dat was, lees je, bepalend voor Kelly's latere artistieke ontwikkeling.)

Het prentje: Robert Percy/Roberta Penelope Kelly, Summer Flowers, z.j. Met dank aan Nancy Mikado, Esq.

zondag 26 februari 2012

Ambassadeur Satch



Wat niet zoveel mensen weten: waarom Louis Armstrong zo erg in zijn nopjes is op de hoesfoto van Ambassador Satch (1955). In de diplomatenkoffer waarmee Louis poseert zit zowaar een half pond van de fijnste illegale rookwaren. Die morgen was Armstrong, vóór de fotosessie, even bij zijn verkoper geweest en had zich daar "half a pound of fine mutah" aangeschaft.

Wel grappig: deze elpee is het verslag van de Europese tournee die Armstrong deed, gesponsord door het US State Department, om de Europeanen warm te maken voor de democratie en "the American Way of Life". Of het roken van fine mutah daar ook onder valt, is niet helemaal duidelijk.

Het verhaal komt uit Terry Teachout, Pops. The Wonderful World of Louis Armstrong, 2009.

zaterdag 25 februari 2012

Dr. Harald August Bohr



Nog een hooggeleerde voetballer. Twee zelfs: de broertjes Bohr (prentje). De meeste bekende, Niels Henrik David Bohr (1885-1962), behaalde de Nobelprijs voor natuurkunde en speelde in de eerste ploeg van de Akademisk Boldklub København. Bohr schopte het voetbalgewijs niet verder dan dat. Zijn broer Harald August Bohr (1887-1951), die voor dezelfde ploeg speelde, kwam echter ook uit in het nationale voetbalteam dat op de Olympische Spelen van 1908 een zilveren medaille won. Ook broer Bohr behaalde een doctoraat en wel in de wiskunde. Harald Bohr was zo populair dat toen hij zijn proefschrift verdedigde, de zaal vol zat met voetbalfans. Bovendien moet hij een buitengewoon begenadigd lesgever zijn geweest. Nog altijd draagt aan de Kopenhaagse universiteit de jaarlijks uitgereikte prijs voor de beste docent de roepnaam de "Harald".

Respect voor Dr. Harald August Bohr.

vrijdag 24 februari 2012

Dr. Otto Nicodemus



Laten we vandaag hulde brengen aan Dr. Otto Nicodemus. Hoeveel topvoetballers zijn er met een doctoraat? Otto Nicodemus (1886-1966), verdediger van eerst SV Wiesbaden en later van Freiburger FC, speelde voor de Duitse nationale ploeg. Tussendoor behaalde hij een doctoraat in de natuurkunde en werd hij hoofd van een groot laboratorium. Geenszins van een kleintje vervaard was Nicodemus ook nog eens een buitengewoon postzegelkenner en -verzamelaar. Zo viel hem onder meer de hoogste onderscheiding te beurt van de Bund Deutscher Philatelisten.

Respect voor Dr. Otto Nicodemus.

donderdag 23 februari 2012

Batcave



Ja, niemand vraagt zich natuurlijk af hoe het superhelden nog vergaat als hun actieve carrière er op zit. Neem nu Batman. Helemaal versleten van het van gebouwen afspringen en boeven achterna hollen. Maar altijd wat slordig geweest met het papierwerk en dus niet in orde met de ziekenkas. Batman zocht noodgedwongen een nieuwe bron van inkomsten en zo kreeg de Batcave een andere bestemming.

Robin was er, toen hij het hoorde, het hart van in: Naakte meisjes! Holy bazookas, Batman. Naakte meisjes?!

Het prentje: via ettaraerotten.

woensdag 22 februari 2012

Tafelbasketbal



Voor wie het wel gehad heeft met tafeltennis en aan een nieuwe uitdaging toe is: tafelbasketbal!

Het prentje: via Richard Prince.

dinsdag 21 februari 2012

Wilma Tell



Jongere lezers denken wel eens dat het vroeger makkelijker was. Niets van. Vroeger, jongere lezers, ging het er als in het filmpje aan toe. Als na de gebruikelijke eenvoudige doch voedzame maaltijd de tafel was afgeruimd, scherpten vader en moeder de messen en gebruikten vervolgens hun kroost als target practice. Dagelijkse kost toen er nog geen televisie bestond om de zeden te verzachten. Willem Tell slechts een mythe? Niet voor vorige generaties! En hoor je ons klagen?

Jongere lezers hebben niets meegemaakt. Niets.

maandag 20 februari 2012

Maandagmorgen



Een fijne uitdaging vandaag, lezers! Bewijzen dat Charlotte Brönte (prentje) ongelijk heeft:
If you think that anything like a romance is preparing for you, reader, you never were more mistaken. Do you anticipate sentiment, and poetry, and reverie? Do you expect passion, and stimulus, and melodrama? Calm your expectations; reduce them to a lowly standard. Something real, cool and solid lies before you; something unromantic as Monday morning, when all who have work wake with the consciousness that they must rise and betake themselves thereto.
Charlotte Brönte, Prelude to Shirley, 1849.
Maandagmorgen rocks. Althans wanneer we dat zelf zo willen.

zondag 19 februari 2012

Schrikbeheer


There are many ways to meditate on fear. One is to wait until it appears adventitiously. Another is to invite it in—when we send out invitations we can be a little better prepared for who shows up at the party. Perhaps for both methods of approach the first thing to bear in mind is that fear is not the enemy—it is nature’s protector; it only becomes troublesome when it oversteps its bounds. In order to deal with fear we must take a fundamentally noncontentious attitude toward it, so it’s not held as a problem, but as a visitor. Once we take this attitude, we can begin to work with fear.
Amaro Bhikkhu, "Inviting Fear", Tricycle.
Het prentje: net als iedereen wordt ook Schrik best graag uitgenodigd. En omdat het niet zo vaak gebeurt maakt Schrik daar dan altijd wel werk van. Bijvoorbeeld door speciaal voor de gelegenheid naar de kapper te gaan. Als je Schrik uitnodigt krijg je waar voor je geld. Doen dus.

zaterdag 18 februari 2012

Miss Nebraska



Nebraska  is a state on the Great Plains of the Midwestern United States. Nebraska is the 16th most extensive, the 38th most populous, and the 8th least densely populated of the 50 United States. The state's capital is Lincoln and its largest city is Omaha, on the Missouri River. Once considered part of the Great American Desert, Nebraska is now a leading farming and ranching state.

Het prentje: Diane Boldt, Miss Nebraska 1968, samen met, nemen we aan, een flink stuk vlees uit de staat die ze vertegenwoordigt.

vrijdag 17 februari 2012

Mensen zeggen

"People say that life is the thing, but I prefer reading"
Logan Pearsall Smith (1865-1946), essayist en criticus.
Het prentje: Nina Leen, Jo Ann Kemmerling reading a book while taking bath, 1954.

donderdag 16 februari 2012

Hond Boon



Op Cobra.be hebben ze sinds kort de goede gewoonte om oude filmpjes uit het VRT-archief online te zetten. Heel mooi: 1962, Vergeet niet te lezen. Bernard Kemp (rechts) is te gast thuis bij Louis Paul Boon om hem te interviewen over zijn nieuwste boek, De zoon van Jan de Lichte. Hond Boon vindt zo'n gesprek bijzonder interessant en springt op de schoot van de interviewer (filmpje).

Mooie period piece: de rieten stoel, de wit beschilderde bakstenen muren, de papieren Chinese lamp, sterke drank op tafel en roken maar. En in alle eerlijkheid: al die gehypte boekenprogramma's van de laatste jaren komen zelfs niet tot aan de knieën van wat Boon, Kemp en hond Boon hier achteloos etaleren.

Louis Paul Boon, kom terug. Alles is vergeven. En breng de hond mee.

woensdag 15 februari 2012

Quodlibet



Quodlibet: (van Quod, wat, en Libet, belieft of behaagt, zamengesteld), een zamengesteld ding, een mengelmoes. Men verstaat daardoor eene schilderij, eene teekening, een geschrift, waarin vele zeer ongelijksoortige voorwerpen, zonder merkelijke betrekking op elkander, daargesteld worden; ook een muzijkaal stuk voor allerlei stemmen; ook laffe scherts der gemeene lieden.
Uit: P. Weiland, Kunstwoordenboek, 1858.
Het prentje: Quodlibet. Feder in Braun mit Aquarell und Gouache. 38,7 x 48,5 cm, 1750 (via: Galerie Bassenge).

dinsdag 14 februari 2012

Valentijnsalternatief



Eentje speciaal voor alle vrijgezellen, voor wie het vandaag weer een zware dag wordt. (Dames: uiteraard kun je ook de vergelijking tussen man en boek maken. En uiteraard valt die vermoedelijk in het nadeel van de man uit. In het licht daarvan is het een wonder dat de menselijke soort zich nog zo lang wist te handhaven.)

maandag 13 februari 2012

Achterklap



Klassieke componisten, we durven het wel eens vergeten, zijn ook maar mensen. Dit weekeinde bleek Johann Sebastian Bach voor de zoveelste keer weer Klara's Klassieke Top 100 aan te voeren. En dat zet, als je je oor te luisteren legt in componistencafés, toch wel wat kwaad bloed. "Je hebt het niet van mij", laat een Engels componist, gespecialiseerd in madrigalen, horen, "maar het is niet toevallig dat een Duitser wint. Vlamingen zijn nu eenmaal halve Duitsers. Als het nog eens oorlog wordt, weet je zo wiens kant de Vlamingen weer kiezen." Een Italiaans opera-componist zoekt het in een andere richting. "Het komt door de euro. Overal moet worden bespaard. De VRT vreest voor zijn toelage. Vandaar Bach, om Merkel te paaien." Een Noors symfonist denkt dan weer dat de uitverkiezing van Bach wellicht gewoon met genetica en evolutionaire selectie heeft te maken. "Bach liet een dozijn kinderen na. Dat dozijn kinderen hield zich ook niet op de vlakte en produceerde weerom kroostrijke gezinnen. In een paar generaties bestond de helft van Duitsland uit nazaten van Bach. Doe er nog enkele eeuwen bij en ongeveer iedereen in Europa is wel een beetje Bach. Logisch dus dat Johann Sebastian op één staat. Genetica en evolutie, zeg ik je."

Na-ijver en achterklap? Of is er toch iets van aan?

Het prentje: van links naar rechts Jesse Bach, Kyano Bach, Leentje Bach, Mario Bach, Franky Bach, Booker T. Bach en Mops Bach. Genetica en evolutionaire selectie at work. (En hier een exclusief gesprek met Johann Sebastian Bach uit 2008, toen hij ook de eerste drie plaatsen van Klara's toenmalige Top 75 bezette.)

zondag 12 februari 2012

Tuvalu



Leerkrachten, ouders en familieleden zijn wel eens bezorgd omdat ze opgroeiende jongens maar niet aan het lezen krijgen. Aan meisjes heb je vanaf een bepaalde leeftijd geen kind: die vinden uit zichzelf wel fijne boeken over grote gevoelens en over menselijke verhoudingen. Jongens vinden dat saai. Wat willen jongens?

Een mooi boek over voetbal. Iets van deze aard, bijvoorbeeld. Foppe De Haan, de Nederlandse trainer die ondermeer Herenveen en Jong Oranje naar successen leidde, was vorig jaar vier weken -gratis- coach van het nationale voetbalteam van Tuvalu (prentje). Het eiland in de Stille Zuidzee plaatste zich voor de South Pacific Games en via via werd de Nederlandse succestrainer gestrikt. Journalist Koen van Santvoord (op het prentje middenste rij, helemaal links) was er bij en schreef er een boek over: Foppe De Haan: Bondscoach voor vier weken (uitgeverij Prometheus, 2012).

In afwachting van de lectuur van dat boek, het toernooiverslag zoals dat op wikipedia staat:
Tuvalu beleefde een droomstart. Tegen Amerikaans-Samoa werd met grote cijfers gewonnen: 4-0. De doelstelling van de technische staf, meer punten halen dan het ene punt vier jaar eerder tijdens de Pacific Games, was daarmee al gerealiseerd. Tegen Vanuatu werd vervolgens met 5-1 verloren en tegen Nieuw-Caledonië zelfs met 8-0. In de volgende wedstrijd tegen de Salomonseilanden vochten de spelers voor iedere meter, en dat niet zonder reden. Als Tuvalu met niet meer dan 9-0 zou verliezen zou het in de slotwedstrijd tegen Guam voldoende hebben aan een gelijkspel om als vierde — en dus als best of the rest — te eindigen in de poule. Tuvalu hield de schade beperkt tot 1-6. In het laatste duel, tegen Guam, was het erop of eronder. Het noodlot sloeg na een kwartier toe, toen doelman Selau onbesuisd doorging op een tegenstander: rode kaart, strafschop, 0-1. Met tien man knokte Tuvalu zich knap terug. Middenvelder Stanley scoorde uit een vrije trap de 1-1, waarna de ploeg van Foppe niet meer in de problemen kwam. Sterker nog, aanvallers Petoa en Tiute kregen uitgelezen kansen om de volle winst te halen. Maar de 1-1 was voldoende voor de vierde plaats in de poule. Van alle elf deelnemende landen eindigde Tuvalu op de zevende plaats; het liet Guam, Amerikaans-Samoa, de Cookeilanden en Kiribati achter zich.
Dat lezen jongens graag.

zaterdag 11 februari 2012

Slim Gaillard


Voor die mensen die vasthouden aan hun goede nieuwjaarsvoornemens en dus lijnsgewijze de bagels mijden: bij wijze van compensatie, Slim Gaillards (prentje) ode aan New Yorks belangrijkste culinaire verwezenlijking, uiteraard gezongen in Slim's eigen dieventaaltje, het Vout
Dunkin’ Bagel / Dunkin’ Bagel / Dunkin’ Bagel / SPLASH in the coffee / Dunkin’ Bagel / Dunkin’ Bagel / Dunkin’ Bagel / SPLASH in the coffee / Bam Brown: “Matsoh Balls” / Slim: “Matsoboutsiereenie” / Bam: “Gefilte fish” / Slim: “Gefilte fish avoutie” / Bam: “Pickled Herrings” / Slim: “Pickled Herrivoonie” / Bam: “Macarootie” /  Slim: “Macaroonie” / Slim: Dunkin’ Bagel” etc / Bam: “How about a bowl of gefilte fish?” / Slim: “Cold? Hot?”
Slim Gaillard, Dunkin' Bagel (filmpje). 
Voor wie partijdigheid inzake bepaalde kwesties in het Midden-Oosten vermoedt: Slim maakte ook een liedje waarin hij de Arabische keuken bezingt, Yep-Roc-Heresy (muziekje). Vermits het nummer grotendeels uit Arabische woorden bestaat -namen van gerechten- gaat het vermoedelijk om het eerste jazznummer in het Arabisch. Onthouden voor als je al eens aan een quiz deelneemt. Ook handig voor die quiz: Yep-Hoc-Heresy mocht destijds niet op de radio worden gespeeld, omdat de censor vermoedde dat het om vuile woorden ging. Arabische gerechten, your honour!

vrijdag 10 februari 2012

Synesthesie



Al op jonge leeftijd bedachten we voor de belangrijkste wereldproblemen een oplossing. Zo bijvoorbeeld de taalkwestie. Het leek ons destijds heel logisch om gewoon de kleurwaarde van letters en woorden te gebruiken. Dan tekende je voortaan dus de kleurcode van wat je wou zeggen en begreep iedereen, waar ter wereld ook, vanzelfsprekend wat je bedoelde. "Wereldtaalprobleem opgelost door briljante achtjarige". Althans dat hadden de kranten moeten titelen als er enige rechtvaardigheid bestond.

Het ongeluk wou dat het automatisch associëren van letters en woorden met kleuren blijkbaar niet universeel is. A is rood, B is zwart, C is crème, D is kastanjebruin, E is geel, F is marineblauw, G is grijs, H is donkerblauw, I is wit, J is oranje-oker... En zo kunnen we het hele alfabet afgaan. Zo zien wij letters. Maar jammer genoeg blijkt dat niet voor iedereen het geval en daar ging dus ons plan en daarom zitten we nog altijd met de taalkwestie. Het zien van letters in kleuren is een vorm van synesthesie: het gekruist zijn van de zintuigen. Zo heb je mensen die klanken proeven en geuren kunnen horen. Wij zien letters en woorden in kleur. It takes every kind of people.

Gelukkig bevinden we ons in goed gezelschap. Ook voor Vladimir Nabokov hadden letters een kleurwaarde:
V is a kind of pale, transparent pink: I think it’s called, technically, quartz pink: this is one of the closest colors that I can connect with the V. And the N, on the other hand, is  a greyish-yellowish oatmeal color. But a funny thing happens: my wife has this gift of seeing letters in color, too, but her colors are completely different.  There are, perhaps, two or three letters where we coincide, but otherwise the colors are quite different.
It turned out, we discovered one day, that my son, who was a little boy at the time — I think he was 10 or 11 — sees letters in colors, too.  Quite naturally he would say, “Oh, this isn’t that color,  this is this color,” and so on. Then we asked him to list his colors and we discovered that in one case, one letter which he sees as purple, or perhaps mauve, is pink to me and blue to my wife. This is the letter M. So the combination of pink and blue makes lilac in his case. Which is as if genes were painting in aquarelle.
Het prentje: Vladimir Nabokov, jong. Zo eigenwijs en pedant keken wij op die leeftijd ook uit ons boek op. (Het citaat van Nabokov, via: NeuroTribes.)

donderdag 9 februari 2012

Jaap Eden



Nu onze noorderburen in rouw zijn gedompeld -vermoedelijk ook dit jaar geen Elfstedentocht- kan het bij wijze van troost misschien geen kwaad om even in herinnering te brengen dat de grootste schaatser aller tijden -Jaap Eden (prentje)- toch maar mooi een Nederlander was. In het laatste decennium van de negentiende eeuw won Eden alles wat te winnen was met de schaats. Van Hamar tot Groningen, van Leeuwarden tot Sint-Petersburg: Eden was ze altijd en overal de baas. Maar met schaatsen verdiende je je brood niet en dus ging Jaap fietsen. Wikipedia vertelt hoe het afliep:
"Ook hier haalde hij grote successen: in 1894 werd hij wereldkampioen op de 10km en een jaar later op de sprint. In 1896 reed hij als prof een wereldrecord op de 1000 meter met staande start. Hij werd geliefd bij het publiek, zowel door zijn prestaties als door zijn manier van optreden.
Het succes steeg hem naar het hoofd en hij gaf zich steeds meer over aan de geneugten van het leven. Vooral in Parijs, in het hart van de wielersport, leidde hij een stormachtig leven. Eden verdiende zoveel - men zegt dat hij jaarlijks meer dan 40.000 gulden verdiende, een fortuin in die tijd - dat hij een Amerikaans aanbod van 15.000 gulden voor een paar wedstrijdjes kon laten schieten.
In 1915 hing Eden zijn fiets aan de wilgen, nadat hij de laatste jaren steeds minder successen boekte. Hij probeerde een baantje te vinden maar was daarin niet erg doortastend. Trofeeën en medailles werden verkwanseld en hij probeerde met een paar vrienden een rijwielzaak in Rotterdam op te zetten, met weinig succes.
Jaap Eden stierf in Haarlem op 51-jarige leeftijd als een berooid en eenzaam man. Om zijn begrafenis te bekostigen moesten de nabestaanden zelfs zijn medailles en bekers verkopen. 
Heel erg Nederlands overigens, dit heldenleven. Altijd opletten, jongens, dat "het succes je niet naar het hoofd stijgt". Je niet "overgeven aan de geneugten des levens". En toch maar beter "een passend baantje" vinden. Nederlanders: lieve schatten hoor, maar groots en meeslepend leven gaat ze moeilijk af.

woensdag 8 februari 2012

Over de monarchie



Zestig jaar op de troon en still going strong: Koningin Elizabeth. Er valt meer goeds over de monarchie te zeggen dan mensen geneigd zijn aan te nemen. Uiteraard is het een aberratie dat iemand, gewoon omdat hij of zij zoon of dochter is van iemand, staatshoofd mag zijn. Daarom zijn we in het geval van een monarchie geneigd om de bevoegdheden van het staatshoofd in te perken. Wanneer je een president hebt, dan is die gekozen en die vertegenwoordigt het volk. En dan is de verleiding groot om de positie van die president sterker te maken: die man of vrouw is per slot van rekening door ons gekozen en wat wij willen moet wet zijn.

Wie niet zo'n fan is van mensen die anderen de wet willen stellen of van overheden die zich ingrijpend bemoeien met het dagelijkse leven, is vandaag dus beter af met een vorst dan met een president.

Het prentje: Cecil Beaton, Queen Elizabeth II in Buckinham Palace, 1968. Van 8 februari tot 22 april kun je Beaton's foto's van de Britse koningin in het Victoria & Albert Museum bekijken (meer hier).

dinsdag 7 februari 2012

107.602.707.791



Vandaag zijn we met 6.215.000.000.Voor ons hebben 107.602.707.791 mensen geleefd (BBC, 4.2.2012). Dat is een verhouding doden/levenden van 17 tegen 1. Dat zijn ontnuchterende cijfers. Vooreerst, voor wie in een hiernamaals gelooft: het zal bijzonder druk zijn in hemel, hel en vagevuur. Je moet je Blankenberge voorstellen op één van de eerste zomerse zondagen. Geen lolletje. Bovendien, stel dat je in het bestaan van zombies gelooft. Stel dat iemand, via één of ander ritueel of toverspreuk, die 107.602.707.791 weer tot leven brengt. Dan zijn die dus met 17 tegen 1.

Sommige mensen putten troost uit het geloof. Als je die verhouding van 17 tegen 1 ziet, ben je al blij dat je niet gelooft in een leven na de dood. Misschien moeten atheïsten en agnosten die cijfers vaker onder de aandacht brengen van de gelovige medemens.

Het prentje: ja, dat wordt dus dringen als de doden weer levend worden en er allemaal ook als eerste bij willen zijn als de solden beginnen.

maandag 6 februari 2012

Terpodion



De Nederlandse journalist Igor Cornelissen schrijft in Een boer voor het raam, het voorlopig laatste deel van zijn memoires, over een bezoek aan een Félicien Rops-tentoonstelling in Brussel. Cornelissen raakt zo in de ban van het werk dat hij ook naar Namen trekt, waar één van de grootste privé-verzamelaars van het werk van Rops woont. Die vertelt hem dat een paar dorpen buiten Namen ergens nog een kasteel staat waar nazaten van Rops wonen. Cornelissen neemt de bus naar het gehucht in kwestie. De dorpelingen vertellen hem dat het nog een heel eind te voet is. Maar het begint te misten. En al gauw is er geen mens meer in velden en wegen te bekennen. Dus keert Cornelissen dan maar terug naar Namen, naar de beschaving. Maar wel jammer, besluit Cornelissen, want hij had graag rondgedwaald in het kasteel waar de jonge Félicien Rops tekende, terwijl zijn vader "terpodion" speelde; "een instrument dat zong als een orgel en de charme en de zachtheid van een hobo bezat".

Terpodion? Dat zoeken we op. En wat blijkt: niet alleen bestaat dat instrument (zie prentje), maar het is van een zeldzaamheid waar je niet van bij komt. Er werden er slechts vijfentwintig van gemaakt. Het blijkt het resultaat van de kruising van de technologie van het orgel met die van de glasharmonica. Als je de toetsen beroert, breng je staafjes in werking die vervolgens via draaiende bewegingen tonen produceren.

Vijfentwintig terpodions. En één ervan stond in het kasteel waar de kleine Félicien Rops leerde tekenen.

zondag 5 februari 2012

Een reus



Een reus

Een reus kent zichzelf.
Hij zoekt een meisje zoet als een konijn
om weg te goochelen in en uit
de grote hoed van zijn hart.

Maar een reus is te hoog voor een meisje
en zij te blauw van onderdanigheid.

Het ras der reuzen sterft uit. Spijtig,
want hij kan zijn ogen openrekken
als spek en zijn spieren als slangen
doen spelen, tot vervelens toe.

Een reus is op ijskreem verlekkerd
en op honing van dikke hommels,
die de longen van de rots doen brommen
als dwergen in een waterdichte kerker.

Een reus weet wat hij wil.


Uit : Paul Snoek, Renaissance, 1963.

(Leest er iemand nog wel eens Paul Snoek? Snoek (prentje) -een dichter met een sportwagen, die bovendien ook nog eens zakenman was en motorcrosser- schreef ook wonderlijke prozastukken. Als je in de tweedehandsboekenwinkel "Bultaco 250cc" of "Kwaak- en Kruipdieren" - destijds als Marnixpocket uitgegeven - tegenkomt: niet aarzelen.)

zaterdag 4 februari 2012

Een goede stoelgang



Weinig in het leven is zo belangrijk als een goede stoelgang. Dat vond ook Louis Armstrong. Louis was een zeer grote fan van het laxeermiddel Swiss Kriss: "A potpourri of anise, calendula, caraway, hibiscus flowers, lemon verbena, parsley, senna, and dandelion, papaya, peachtree and peppermint leaves".

Armstrong vond het zo'n geweldig spul dat hij het niet alleen bij alle vrienden en kennissen aanprees, maar er met plezier ook met de billen bloot voor ging op een reclamefoto. Armstrong bedacht zelfs de slogan die op bovenstaand prentje is weggevallen en die je hieronder, in Louis' hoogsteigenste handschrift, kan lezen: "Leave it all behind you, yea!". Fijne jeu de mots, Satchmo!



De prentjes: via Louis Maistros. Het verhaal uit: Terry Teachout, Pops. The Wonderful World of Louis Armstrong, 2009.

vrijdag 3 februari 2012

Meisjes kijken



Toch leuk dat er voor elke doelgroep wel een tijdschrift bestaat. Voor wie wel eens naar de meisjes kijkt, elke maand handige tips om nog meer uit je hobby te halen: Girl Watcher: A Guide To Girl Watching. Meer over dit bijzondere tijdschrift: hier.

donderdag 2 februari 2012

Onverplichte lectuur



Gisteren overleden, Wislawa Szymborska, Nobelprijswinnaar literatuur 1996, vooral gekend als dichteres. Haar mooiste werk -althans voor liefhebbers van het boek in al zijn verschijningsvormen- is wellicht dit: Onverplichte lectuur, oorspronkelijk in het Pools verschenen in 1975 en in 1998 in het Nederlands vertaald door Gerard Rasch. Korte besprekingen van alle mogelijke soorten boeken: klassiekers, kunstboeken, geschiedenisboeken. Maar ook boeken die normaal nooit worden besproken: een handleiding voor het bouwen van een terrarium, een leerboek voor wie zelf zijn kamer wil behangen, het Poolse statistische jaarboek.van 1969. En in één van die besprekingen lees je dit fijne eerbetoon aan het edelste tijdverdrijf, het lezen van boeken:
"Heel ouderwets vind ik het lezen van boeken het mooiste vermaak dat de mensheid heeft uitgevonden. De homo ludens danst, zingt, gebaart en poseert, hij dost zich uit, zit aan bij de feestdissen en voert ingewikkelde ceremonieën uit. Het gewicht van deze vermaken onderschat ik niet - zonder deze zou het mensenleven voorbijgaan in een onvoorstelbare monotonie en zonder enige samenhang. Maar dat zijn allemaal gemeenschappelijke handelingen, waaromheen een meer of minder voelbaar zweem van collectieve exercitie hangt. De homo ludens met het boek is vrij. In elk geval zo vrij als hij kan zijn. Hij maakt zelf de spelregels, gehoorzaam en alleen aan zijn eigen nieuwsgierigheid. Hij mag zowel wijze boeken lezen waaruit hij iets leert, als domme boeken, want die vertellen ook iets. Het staat hem vrij het ene boek niet uit te lezen, en met het andere aan het eind te beginnen en achteruit te gaan naar het begin. Hij mag zitten giechelen bij passages waar dit niet de bedoeling was of opeens stilhouden bij woorden die hem zijn hele leven zullen bijblijven. En tenslotte staat het hem vrij -wat geen enkel vermaak hem biedt - te luisteren naar wat Montaigne betoogt of even een duik te nemen in het Mesozoïcum."

woensdag 1 februari 2012

Sneeuwolifanten



Did you know that in Canada there are snow elephants? They’re even bigger than African elephants, and they have thick white fur, sort of like polar bears. They’re very shy and they come out of the woods only in fierce blizzards. Only very rarely can you see them pass by.
Uit: Quint Buchholz, The Collector of Moments, New York, Farrar, Straus and Giroux, 1997