Het heeft op een bepaalde manier ook iets ontroerends. Zo'n volwassen man, achter het stuur van een alle terreinwagen, die zich een weg ploegt door een natuurgebied. Ik bedoel: in het dagelijkse leven is zo'n man -een computerinstallateur op zelfstandige basis, een klantbeheerder bij een middelgroot bedrijf- ongetwijfeld een toonbeeld van burgerzin. Maar zet hem in de gezonde buitenlucht en het loopt mis. Hij denkt op dat moment, achter het stuur en met een jagersjasje aan, vermoedelijk écht dat hij zich in de steppen of de savanne bevindt. Hij voelt zich één met de natuur en dat zullen we geweten hebben.
Het vermogen van mensen om zichzelf in het ootje te nemen is schier eindeloos. Ik vermoed dat zo'n man (het zijn effectief om één of andere reden altijd mannen; hoewel: de kans is groot dat vrouwen binnenkort hun schade inhalen onder het mom van nu is het aan ons) van zichzelf vindt dat hij een echte natuurvriend is. Ik durf er op zweren dat zo'n man er van overtuigd is dat wat hij doet -beetje met zo'n halve truck door een beschermd natuurgebied rotsen- geen kwaad kan. Het probleem, moest je
het hem vragen, zijn ongetwijfeld de anderen.
Je houdt je, als je kijkt naar eerdere periodes in de geschiedenis waar we er een potje van hebben gemaakt, altijd voor dat de schuld lag bij slechte mensen. Daarom levert zo'n man in een alle terreinwagen in een natuurgebied zo'n ontroerend beeld op. De grootste brokkenmakers denken altijd dat zij goed bezig zijn. Het probleem ligt uiteraard bij de anderen. Bij de slechte mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten