woensdag 15 juli 2009

Zijn eigen vriendelijke zelf


"During his sad last years of exile, Oscar Wilde was staying in Paris when he dined with the symbolist writer Maurice Maeterlinck and his 'wonderful mistress', Georgette Leblanc. The author of Pelléas et Mélisande, somewhat implausibly dubbed 'the Belgian Shakespeare' by Octave Mirbeau, lived with Leblanc, the great soprano of the Opera Comique and creator of several of Massenet's roles, at their 'lovely little house' near the Bois de Boulogne, and had abandoned writing, or so Wilde told a friend. 'He only thinks of making life sane and healthy, and freeing the soul from the trammels of culture. Art seems to him now a malady. He rests his hope of humanity on the Bicycle."

Geoffrey Wheatcroft. Le Tour. A history of the Tour de France, Londen, 2003.

Dat waren we een beetje vergeten: toen bij het begin van de vorige eeuw de fiets zijn opwachting maakte, werd er, door mensen die over dat soort dingen nadenken, nogal wat van verwacht. Dankzij de fiets zouden de afstanden verdwijnen, zouden de dorpen uit hun geografisch isolement worden gehaald, zouden de mensen elkaar leren kennen en begrijpen, en zou er, voor je het wist, eeuwigdurende vrede en vriendschap tussen de naties ontstaan.

Met die vrede en vrienschap tussen de naties is het nog niet helemaal goed gekomen. Maar van de fiets kan je, in tegenstelling tot ongeveer alle andere uitvindingen en technologische ontdekkingen, honderd jaar later nog altijd niets slechts zeggen. Ongeveer elke andere in aanvang fel bejubelde nieuwe techniek bleek in de kortste keren, hetzij onvermoede en bijzonder negatieve neveneffecten te veroorzaken, hetzij gebruikt te kunnen worden om precies het tegenovergestelde van vrede en vriendschap tussen de volkeren te bevorderen.

De fiets niet. De fiets bleef zijn eigen vriendelijke zelf.

Denk daar dezer dagen, terwijl de renners van de Ronde van Frankrijk door berg en dal snellen, maar eens over na. Een bijzonder interessant boek overigens, die Le Tour van de Britse journalist Geoffrey Wheatcroft. Aan de hand van de Ronde krijg je een nogal eigenzinnige culturele geschiedenis van Frankrijk en van twintigste eeuws Europa.

Leuker dan nog maar eens een geschiedenisloze etappe die in een massasprint eindigt.

(Het prentje: een brave ziel, Jean-Pierre Cardona, maakt met plastic rennertjes heuse dioramas. Hier: Louison Bobet op training, achter de moto.)

Geen opmerkingen: