Een foto die, als je hem bewust probeert te maken, nooit zo mooi kan zijn. Dat roze deken, die plooien. Die lichtblauwe muur, overgaand in een soort oud-roze bovendeel. De lijnen van de afboordende strook, waarvan de onderste parallel loopt met de onderkant van de neus van de dame en de bovenste met de wenkbrauwen. En dan de dame zelf: roodharig en redelijk bleek van vel, perfect uitgebalanceerd met die lichtblauwe en roze achtergrondtinten. Sluitstuk: dat belachelijke groene petje, met de lelijke geblokte gele hoofdletters.
Waarom sluitstuk? Het is een beetje als mensen die thuis blote foto's van elkaar maken. Hoezeer alle betrokkenen ook hun best doen om iets van hitsigheid uit te stralen, het koffiezetapparaat op de achtergrond of de beige relaxzetels illustreren de vergeefsheid van die ambitie.
De vergeefsheid van ambitie. Maar wel een mooie foto.
Het prentje: via superbomba.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten