Melancholia

Filmbespreking! Melancholia van Lars von Trier. Niet meteen wat je mensen aanraadt die een leuk avondje uit willen. Wel een uitermate accurate beschrijving van hoe zwaarmoedigheid voelt.

De film bestaat, zoals wel meer dingen, uit drie delen. Eerst, bij wijze van begingeneriek, een lange op Wagner getoonzette videoclip. Veel hardgroen, vuilgeel, donkergrijs: de kleuren van de nationale vlag van het niet zo vrolijke land Melancholie. Dat zet de sfeer. Daarna zie je, in deel één, Justine, Kirsten Dunst op haar huwelijksfeest wegglijden in de depressie. Toegegeven, ze heeft een griezelig stel ouders en ook haar baas is een absoluut verwerpelijk sujet. Maar daar ligt het niet aan. Waaraan dan wel? Dat weet je niet. Dat weet je nooit.

Deel twee, Claire, is vermoedelijk een weergave van de apocalyptische beelden die door het hoofd van von Trier spoken als de Zwarte Hond bij hem op bezoek is. De parabel van de aarde die door een komeet gaat verwoest worden is zo in your face herkenbaar. Wie door de zwaarmoedigheid wordt getroffen, haat zichzelf zo verschrikkelijk en weet met die haat geen blijf. En die zwelgt dan in ondergangsfantasieën. Wijs me de knop waarmee ik het universum uit elkaar kan doen spatten en ik druk er op. Dat soort dingen. En opmerkelijk: de rust die je -zoals in de film Kirsten Dunst- daarin vindt. Rust die sommigen er dan toe doet besluiten: als er geen knop is om het universum uit te schakelen, dan schakel ik mezelf wel uit.

Neen, je gaat niet voor je plezier naar Melancholia, maar het is wel, eh, leerrijk.

Het prentje: Edvard Munch (1863-1944), Melancholie, 1894/95.