Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen en 95 is niet helemaal piepjong, maar toch blijft het sneu dat Eric Hobsbawm er ineens niet meer is. Tot heel recent kwam je nog her en der ongelooflijk heldere en erudiete essays en boekbesprekingen van hem tegen en voor interviews met hem ging je nog altijd recht zitten: hier was een mens aan het woord die iets te vertellen had. Nu niet meer dus. Overleden, Eric Hobsbawm.
Voor sommigen een te weinig berouwvol communist. Iemand die moreel gesproken fout was omdat hij, tot het bittere einde, het experiment van het zogeheten reëel bestaande socialisme bleef verdedigen. Ja, wellicht. Maar wie ook maar een beetje de moeite deed om Hobsbawm's magistrale geschiedenisboeken te lezen, ontdekte dat Hobsbawm bovenal een uitermate knap historicus was. Een historicus van de grote lijnen, van de samenhangen, van het brede perspectief. En inderdaad marxistisch georiënteerd. Maar geen ideoloog. Geen dogmaticus. Geen man die de feiten aanpaste aan de partijlijn.
En bovendien ook nog eens een groot kenner en liefhebber van de klassieke jazz. Jarenlang schreef hij besprekingen van optredens en nieuwe elpees in allerhande blaadjes. Fan van Ellington en van Monk. Ook geen slechte keuze.
Neen, er valt, als je eerlijk bent, veel meer goeds dan kwaads te zeggen over Eric Hobsbawm.
Het prentje: Hobsbawm's werkkamer. Voortaan zonder hem. (Bemerk tegen de muur rechts de Billie Holiday-poster.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten