Er valt ook veel goeds te zeggen over vakidioten en monomanen. Vakidioten en monomanen bereiken -en het mooie is: zonder dat ze daar bewust naar streven- een niveau van onthechting dat alleen voor mystici lijkt weggelegd. Ze weten bijvoorbeeld zoveel van de installatie van warmwaterketels, de wet op de handelsondernemingen, de locomotieven die tussen 1925 en 1935 dienst deden op de lijn 82 van Aalst naar Burst of de geluidsingenieurs op de platen van het Blue Note-label, dat er alleen nog dat is en niets anders meer. Onbedoeld verdwijnen ze zelf uit beeld: ze worden één met vak of interesse. Ze hechten niet meer aan aardse beloningen. Ze leggen zich neer bij de relativiteit der dingen: er is altijd wel iets dat je nooit helemaal met zekerheid zult weten over de installatie van warmwaterketels, de wet op de handelsondernemingen, de locomotieven die tussen 1925 en 1935 dienst deden op de lijn 82 van Aalst naar Burst of de geluidsingenieurs op de platen van het Blue Note-label.
Vakidiotie en monomanie vormen de moderne westerse wegen naar de verlichting. En zoals alle wegen naar de verlichting lokken ook die gelach en misprijzen uit bij de nog niet verlichten. Vakidoten en monomanen trekken zich daar gelukkig niets van aan: zij hebben wel betere dingen te doen. Nog meer te weten komen bijvoorbeeld over de installatie van warmwaterketels, de wet op de handelsondernemingen, de locomotieven die tussen 1925 en 1935 dienst deden op de lijn 82 van Aalst naar Burst of de geluidsingenieurs op de platen van het Blue Note-label.
Het prentje: de enige echte Rudy Van Gelder, de meest legendarische der geluidsingenieurs op de platen van het Blue Note-label.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten