Welmenende mensen vinden dat je de dialoog tussen de levensbeschouwingen moet bevorderen. Al die verschillende religies en zienswijzen, dat kan gemakkelijk fout lopen. Daarom moeten we met elkaar praten over onze diepste overtuigingen, vinden ze. Daardoor verdwijnen misverstanden en ontdekken we dat we eigenlijk allemaal hetzelfde willen. Tot zover de theorie.
Nu de praktijk. Gisteren was het erg lang wachten op de bus. Voor je het weet maak je dan een praatje met elkaar. Op de bus werd het gesprek voortgezet. Een oudere man die zich naast ons had gezet introduceerde, nadat we onderwerpen als het openbaar vervoer en het weer uitputtend hadden behandeld, een nieuw thema: de christelijke tradities. Daar was het niet zo best mee gesteld, vernamen we. En dat verklaarde dan ook waarom alles vandaag in het honderd liep.
Tja, wat zeg je dan? Niets zeggen is onbeleefd, een echt antwoord geven leidt alleen maar tot ruzie. En dus probeerden we het gesprek in een andere richting te duwen. Dat ging eventjes goed, maar onze vriend wou toch ook nog van alles kwijt over thema’s als abortus en zedenverval. Ook daar had hij behoorlijk stellige meningen over.
Welmenende mensen van de dialoog tussen de levensbeschouwingen: wat doe je in zo’n geval? Uiteraard kan je zo’n man niet overtuigen. Zo’n man luistert al zijn hele leven alleen maar naar zichzelf. Stel dat je in debat gaat: dan worden de tegenstellingen toch alleen maar groter? Dan escaleert een vriendelijk praatje op de bus toch snel tot een heuse ruzie? Neen, wij geloven niet zo geweldig in die dialoog.
Onder beschaafde mensen ga je onderwerpen uit de weg waarvan je weet dat ze voor verdeeldheid zorgen. We schieten nog het best op met elkaar wanneer we onze gesprekken beperken tot veilige onderwerpen. Gewoon met elkaar opschieten is, vinden we, trouwens al heel wat. Als je de verwachtingen opschroeft wacht onvermijdelijk de ontgoocheling: het zou wel eens kunnen zijn dat, als we echt met elkaar praten, we elkaar een stuk minder sympathiek vinden.
De daad bij het woord voegend hebben we onze busgenoot nog een fijne dag gewenst en zijn we een paar haltes vroeger afgestapt. Conflicten ga je nog het best uit de weg, vinden wij. En zo hadden we nog een fijne wandeling ook.
(Afbeelding: cartoon van Tom Janssen, Trouw 26.09.06. Te vinden op de site van het Nederlandse persmuseum)
2 opmerkingen:
Is dat zo ? Ik dacht dat, als we met elkaar praten, we net tot de vaststelling komen dat we niet allemaal hetzelfde willen. Maar ook, dat we daarom evenmin elkaars hersenpan hoeven in te slaan. Het zou ons een beetje bescheidener kunnen maken in de absolute waarde van ons grote gelijk. Het probleem is dat dit om de een of andere reden zelden lukt. We kunnen inderdaad behoorlijk boos worden en voelen onze adrenaline opborrelen als anderen ons wereldbeeld al dan niet opzettelijk verstoren. Maar oudjes een peer op hun muil verkopen, dat doe je niet. En er een incasseren nog veel minder. Dus inderdaad beter een paar haltes vroeger uitstappen en een fikse wandeling maken. Dat is goed voor onze gezondheid. Zo worden we zelf oud en kunnen we eindelijk straffeloos ‘revanche’ nemen.
Het was dat oudje dan ook helemaal niet om een gezellige babbel te doen. Hij had al van ver in de mot welk een libertair karakter z’n pad kwam kruisen, en dan nog wel op zijn bus, dat kon hij niet zomaar laten gebeuren. En, je moet het hem aangeven, hij is er nog wonderwel in geslaagd ook. Na twee, drie goed geplaatste christelijk conservatieve uithalen had hij het verderf en de zedenloosheid uit zijn bus gekregen. Ze zijn niet van gisteren, die oude zagen.
Toch wel weer leep van die christenen: hun oudjes de vuurlijn insturen, omdat ze weten dat die niets hoeven te vrezen van de heidenen.
Christenen: het blijft een andere cultuur.
Een reactie posten