Over smaken en kleuren valt niet te redetwisten. Dat vinden we vandaag een vanzelfsprekende en verlichte gedachte. Honderd jaar geleden vond men die zienswijze flauwekul.
Net zoals je aantoonbaar kon vaststellen wie het hardst kon lopen of het verst springen, kon je ook ondubbelzinnig de betere van de minder goede componist of beeldhouwer onderscheiden. En dus werden er wedstrijden gehouden waarbij de beste kunstenaars werden bekroond. Het allerhoogste dat je kon bereiken was, net als in de sport, een Olympische medaille.
Echt waar? Echt waar. Van 1912 (Stockholm) tot en met 1948 (Londen) werd er tijdens de Spelen ook een kunstcompetitie gehouden. Er werden medailles uitgedeeld voor disciplines als bouwkunst (met deeldisciplines stedebouwkundig ontwerp en architectonisch ontwerpen), muziek (compositie voor zangstemmen, compositie voor orkest, compositie voor solo-instrumenten), literatuur (epische werken, dramatische werken, lyrische werken), schilderkunst en grafiek (olieverf en aquarellen, gravures en etsen, toegepaste grafiek) en beeldhouwkunst (rondplastiek, reliëfs, plaquettes en medailles). De kunstwerken moesten, begrijpelijk, de sport tot onderwerp hebben. In 1952 werden die uitermate interessante disciplines van het Olympische programma geschrapt. Waarom is ons een raadsel.
Nog een raadsel? Waarom deden onze jongens het gisteren tegen het tweede geklasseerde Ranst plots zo geweldig goed? Maccabi won zowaar met 0-1. Zo kwam een einde aan een lange reeks nederlagen en gelijkspelen. De titel ligt niet echt meer binnen bereik, maar het behoud garanderen: dat moet lukken.
(Uitleg bij het prentje: vandaag publiceren we, met enige trots, ons honderdste stukje. In tegenstelling tot de hierboven afgebeelde viervoeters gaan we nog even door.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten