Nog geen week terug kon je in alle kranten Afrika-experten lezen die uitlegden dat het in Kenya helemaal niet over stammentwisten ging. Het ging over armoede, over corruptie, over onrecht, over ongelijkheid. Uiteraard.
Maar het blijft schrikken hoe, in geen tijd, het hele genocidaire mechanisme weer in werking is gezet. Kenyanen zien elkaar nog uitsluitend als behorend tot een specifieke bevolkingsgroep en spreken in bijzonder onfraaie termen over andere groepen. Plots zijn dat geen mensen meer, maar ondieren. En die, dat weten we allemaal, mag je dood doen.
En dan denken we onwillekeurig weer terug aan Bosnië. Nee hoor, konden alle experten op voorhand uitleggen: in Bosnië is niemand fanatiek. Kroaten zijn katholieken die niet naar de kerk gaan, Serviërs orthodoxen die zich niets aantrekken van wat hun pope zegt en Bosnjakken moslims die niet weten hoe de moskee er van binnen uitziet. Zo ging de grap. Maar in geen tijd kon iedereen heel erg precies van elkaar zeggen tot welke groep ie behoorde. En die van de andere groep waren, dat begrijp je wel, niet echt mensen. En die mocht je dus dood doen.
Tien jaar en onnoemelijk veel menselijk leed later, sloten de Bosniërs opnieuw de rangen. Dat gebeurde op 26 november 2005, in Mostar. Daar werd, in aanwezigheid van alle bevolkingsgroepen, een standbeeld onthuld van Bruce Lee: de enige historische figuur die op het ongekwalificeerde respect van zowel Serviërs, Kroaten als moslims kon rekenen.
Dat begrepen we helemaal. Met weemoed dachten we terug aan al die zondagnamiddagen in de vroege jaren zeventig die we, samen met onze evenzeer door testosteron en puberteit geteisterde jeugdvrienden, doorbrachten in bioscoop Angora, waar we Bruce Lee week na week de weduwen en de wezen zagen beschermen. Lee verdient zonder de minste twijfel een standbeeld.
Als iemand weet rond welke figuur we de Kenyanen weer kunnen verenigen voor de zaak helemaal uit de hand loopt: graag.
Overigens: een paar uur na de officiële onthulling van Bruce Lee’s standbeeld was het al stuk. Een snode dief ging lopen met de vechtstokjes waarmee, op deze foto, onze held nog martiaal poseert.
Soms twijfel je aan je eigen soort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten