Mensen zijn niet slim. Ze zoeken veelal informatie die bevestigt wat ze al dachten. Ze onthouden alleen wat in hun kraam past. Ze schatten risico’s verkeerd in. Ze hechten meer geloof aan dingen die hen goed uitkomen. Ze hebben geen oog voor de lange termijngevolgen van hun handelingen. Ze zijn ijdel en laten zich gewillig om de tuin leiden door wie ze stroop aan de baard smeert. Ze zijn lichtgeraakt en verliezen hun geduld als het allemaal wat ingewikkeld wordt. Ze zijn niet in staat hoofd- van bijzaken te onderscheiden.
Ze zijn, als je dat zo allemaal op een rijtje zet, eigenlijk niet zo geschikt om beslissingen te nemen.
En toch doen ze dat de hele tijd. Voor zichzelf en voor anderen. Voortdurend komen ze met geweldige voorstellen om de samenleving nog beter te maken. Vooral wie van de politiek zijn beroep heeft gemaakt wordt om de haverklap door dadendrang gegrepen. En dus worden de er de hele tijd beslissingen genomen, regels bedacht en wetten gemaakt.
Als na een tijdje de rust is weergekeerd wordt het, zou je dan denken, tijd om de gevolgen van al dat beslissen en regelen in kaart te brengen. Heeft de wet ook gedaan wat ze geacht werd te doen, heeft de beslissing de gevolgen die we verhoopten? Maar dat gebeurt meestal niet: de beslissers en samenlevingsverbeteraars hebben dan al lang weer andere dingen aan hun hoofd. Waar ook weer regels voor moeten worden bedacht en beslissingen genomen.
Daarom worden we de hele tijd geconfronteerd met de onbedoelde gevolgen van slecht doordachte beslissingen. Een nogal aangrijpend voorbeeld daarvan staat vandaag in de New York Times. Onder druk van dierenvrienden werd in de Verenigde Staten het slachten van paarden verboden. Politici leek dat een fijn idee. Iedereen vindt paarden nobele dieren. Als je je naam kunt verbinden aan een voorstel om die paarden een waardige oude dag te garanderen, ben je goed op weg om ook een volgende keer te worden verkozen. En zo gebeurde.
En de onbedoelde gevolgen? Tja, dat valt nogal tegen. Oude paarden worden nu opgekocht en uitgevoerd naar Mexico om daar te worden geslacht. In omstandigheden die veel minder diervriendelijk zijn dan destijds in de VS. Oeps, dat was nu ook weer niet de bedoeling.
Mensen zijn niet slim. Paarden vermoedelijk ook niet, maar daar gaat het nu niet over.
(Het bejaarde paard op de tekening hierboven komt uit -we citeren- STORIES ABOUT ANIMALS. WITH PICTURES TO MATCH BY FRANCIS C. WOODWORTH, EDITOR OF "THE YOUTH'S CABINET," AUTHOR OF "STORIES ABOUT BIRDS," &c. BOSTON. PHILLIPS, SAMPSON AND COMPANY. 1851. Dat boek kan je hier lezen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten