Vrijheid, blijheid: iedereen gelooft wat ie wil. Zolang we elkaar met rust laten mag alles. Zo: dat is meteen ons officiële standpunt inzake levensbeschouwelijke kwesties.
Vandaag lezen we dat de Belgische Boeddhisten zich mogen klaarmaken voor een klein feestje: binnenkort worden ze officieel erkend. Leuk voor hen, natuurlijk: eindelijk bestaan ze écht. Ook niet onbelangrijker is dat ze, door die erkenning, in aanmerking komen voor subsidie. Dat betekent dat leraars, almoezeniers en morele assistenten door de overheid worden betaald. Weerom: leuk voor de boeddhisten.
Alleen: waar trek je de grens. Waarom komen de ongetwijfeld ook fantastisch bevlogen mensen van De Kerk van het Vliegend Spaghettimonster niet in aanmerking voor erkenning? Die kerk bestaat overigens echt. Ene Bobby Henderson bedacht het levensbeschouwelijk genootschap bij wijze van grap. Als de creationisten hun vsie op de schepping in het onderwijs mogen promoten, dan kan alles, oordeelde Bobby. En hij bedacht, bij wijze van parodie, ook een geloof. In de kortste keren kreeg Bobby volgelingen: Pastafarians.
Een beetje om te lachen en dus niet ernstig te nemen? Opgelet: enkele tienduizenden Australiërs, Canadezen en Nieuw-Zeelanders noemen zich in volkstellingen volgeling van de Jedi, een fictieve ridderorde uit de Star Wars saga. In Groot-Brittannië noemt een kleine vierhonderdduizend mensen zich Jedi. Daardoor vormt het Jedi-isme de vierde religie van het land. Groter dan Sikhs, Joden of Boeddhisten. Erkennen en subsidiëren dan maar?
Met andere woorden: vrijheid, blijheid. Iedereen gelooft wat ie wil en laat anderen vooral met rust. En niemand hoeft te moeten meebetalen voor de levensbeschouwelijke hobbies van anderen. Logisch, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten