Eén van de grote misverstanden van deze tijd is dat een goed gesprek wonderen doet. We worden geacht van ons hart geen moordkuil te maken en problemen in de groep te gooien. Door naar elkaar te luisteren en door zo precies mogelijk te formuleren wat er op onze respectievelijke levers ligt, zouden we betere mensen worden.
Niets van. De meeste problemen zijn ofwel a) vaag en onbestemd, b) onoplosbaar, c) van die aard dat ze na verloop van tijd vanzelf wel overgaan. In alle gevallen helpt praten geenszins. In geval a maak je de dingen alleen maar erger: door dingen proberen onder woorden te brengen maak je ze echter en groter. In geval b kan je net zo goed een goed boek lezen. In geval c idem. Dat zijn al twee boeken.
Zelf proberen we te leven naar de regel dat geen probleem zo groot is of je kan het proberen te negeren. We leven permanent in staat van ontkenning. We hebben niet de indruk dat we nadrukkelijk veel ongelukkiger zijn dan onze problemen-in-de-groep-gooiende-medemens.
Overigens is onze houding, denken we, er één die je wel vaker bij mannen aantreft. Mannen hebben een vernuftig systeem van probleembeheersing ontwikkeld. We beginnen met selectief blind zijn, als dat niet lukt laten we enkele goed gekozen vloeken rollen. Als dat ook dat niet helpt kijken we of er geen leuke voetbalwedstrijd op TV is of een film met Bruce Willis. Dat lucht op.
Vrouwen praten. Met elkaar. Urenlang. Niet doen, leert de wetenschap, lezen we vandaag in Metro:
Als vriendinnen met elkaar over hun persoonlijke problemen praten, stijgt het gehalte van het stresshormoon cortisol in hun speeksel. Dat duidt op een hechte vriendschap, maar leidt na verloop van tijd ook tot depressie en angst. Dat blijkt uit een onderzoek van psychologen van de universiteit van Missouri. Vooral als vrouwen over negatieve gevoelens praten, steeg het cortisol-gehalte.
Mannen weten beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten