De industriële revolutie gooide alles door elkaar. Ook de manier waarop we slapen. In termen van arbeidsverdeling is het voor de samenleving inderdaad een stuk overzichtelijker wanneer iedereen zo ongeveer op hetzelfde uur voor één compact tijdsdeel naar bed gaat en daarna ook weer allemaal samen zo ongeveer op hetzelfde moment opstaat en gezellig naar de werkplek trekt.
Maar, leert de wetenschap, zo hebben mensen niet altijd geslapen. Het grootste deel van onze geschiedenis sliepen we in in twee blokken van ongeveer drie tot vier uur, met daartussen een periode waarin we een boek lazen, een pijpje rookten, gezellig in bed wat kletsten of, waarom niet, ons aan de fysieke liefde waagden. In totaal besloeg deze combinatie van slapen, gezellig doezelen en slapen ongeveer twaalf uur.
En er zijn mensen -waaronder steller dezes- die aan hun gebeente voelen dat ze ook zo in elkaar zitten. Het vooruitzicht twee keer drie tot vier uur, met daartussen een onderbreking, te kunnen slapen, klinkt erg aanlokkelijk als je omstreeks een uur of vier 's nachts wakker wordt met een helder hoofd, maar weet dat de wekker binnen goed twee uur afloopt en je dus ofwel nu probeert te slapen -wat geheid niet lukt- of straks -wanneer je eigenlijk klaar bent voor je tweede periode van drie à vier uurtjes slaap- met een moe hoofd, na een paar uur wakker liggen, er weer uit moet. De herontdekking van het paleo-slapen: een fijn perspectief dus (meer hier).
Het prentje: wat onbedoeld de achturen-slaapmythe bevorderde, de invoering van de achturen-werkdag. Drie overzichtelijke blokken van telkens acht uur: werken, ontspannen, slapen. Overzichtelijk, ja. Prettig, neen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten