Vandaag vraagt de Rooms-katholieke kalender aandacht voor de heilige Albert van Leuven, die toevallig ook nog eens de patroonheilige is van de Belgische dynastie. Albert werd, als gevolg van een aanslepende twist over zijn bisschopszetel, vermoord door de handlangers van keizer Hendrik VI. De keizer kwam er van af met een milde straf: hij moest, bij wijze van boetedoening, twee kapellen bouwen. Albert kreeg postuum schadevergoeding en werd heilig verklaard.
Zoals dat dan vroeger ging: de relieken van de heilige Albert van Leuven werden eerst hier bewaard, dan daar, een deeltje van de stoffelijke resten werd aan die kerk geschonken, een ander aan dat klooster. In 1822 werd wat men her end er kon verzamelen samengebracht in Reims en vervolgens naar de kathedraal van Luik getransporteerd. Eind goed, al goed. En dan komt het: in 1919 ontdekten ze in Reims dat ze destijds eigenlijk de verkeerde resten naar België hadden laten verhuizen. Eigenlijk hebben ze in Luik de resten van ene Odalrik de Eerbiedwaardigde, aartsbisschop van Reims.
En dat kan in termen van symboliek dan weer niet worden verbeterd. Wie van slechte wil is, vindt in deze persoonsverwisseling de bevestiging dat België niet meer is dan een vergissing van de geschiedenis. Wie wel wat beter heeft te doen dan zijn of haar tijd te verprutsen door van slechte wil te zijn, vindt het op een bepaalde manier wel weer menselijk en sympathiek. Je gaat voor Albert van Leuven en je komt thuis met Odalrik de Eerbiedwaardigde. Zo is het leven nu eenmaal.
Het prentje: Luik, omstreeks 1890, via The Library of Congress.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten