Oek de Jong begint zijn essay over de toekomst van de roman met uit te leggen dat er heel veel is waar je somber over kunt zijn. En vervolgens legt hij uit dat we ons misschien geen zorgen hoeven te maken. Romans kunnen ons, ook in het tijdperk van de alom aanwezige beeldcultuur, dingen vertellen die je nergens anders vindt.
Eén dingetje uit een essay waar veel interessants in staat: de kracht van zintuiglijk proza. Beeldcultuur doet, gek genoeg, eigenlijk maar in beperkte mate een beroep op de verbeelding. Het beeld is er: sterk of zwak, aantrekkelijk of verontrustend. Punt gedaan. Literatuur kan zoveel meer in beweging brengen, omdat we zelf onze verbeelding aan het werk moeten zetten. Een sterk beeld in een roman is vooral een sterk beeld dat je zelf hebt gemaakt. Dat maakt veel en veel meer en ook veel meer blijvende indruk. Dat is bijvoorbeeld één van de dingen die alleen de roman kan zeggen.
(Wel geen risicoloze lectuur: bij momenten vertelt de Jong zo aanstekelijk over zijn favorieten -Kawabata, Joyce, Tolstoï, Stendhal, Salinger- dat je die meteen ook allemaal wil lezen of herlezen. Alleen voor gedisciplineerde lezers, dus.)
2 opmerkingen:
Je leest een roman met je eigen gevoeligheid, natuurlijk! Ik sta er soms versteld van, van wat iemand zich herinnert van een lang geleden gelezen roman, helemaal verscillend van wat mij is bijgebleven!
Dit geldt ook voor films, niet dezelfde scènes blijven ons bij.
Inderdaad. Dat valt mij ook op.
Een reactie posten