Armsteunetiquette

Een onoplosbaar probleem: het gebruik van gedeelde armleuningen. In vliegtuig, trein of bioscoop deel je één en soms twee armleuningen met buurman of -vrouw. Vaak gaat dat goed, soms niet. Soms heb je mensen die de hele tijd het volledige gebruik van één of beide armleuningen opeisen (zie de man in het midden op beide prentjes). Dan kun je je daar ofwel in schikken, ofwel een soort ellebogengevecht aangaan. In de twee gevallen is het resultaat hetzelfde: de sterkste en/of de onbeschaamdste haalt het. Niets aan te doen?

Om twee redenen niet: één, het bepalen van een verdelingsregel, twee, het opleggen en handhaven daarvan. Een regel bedenken lijkt op het eerste gezicht niet zo moeilijk. Je neemt het aantal beschikbare armleuningen en verdeelt dat in functie van het aantal mensen. Maar mensen zijn notoir verschillend wat betreft hun zitgewoonten. De ene kan lang stilzitten, de andere wil dan eens links leunen, dan weer rechts. De ene leunt graag op beide armen, de andere wisselt graag af of heeft een favoriete leunarm. Het op het eerste gezicht eenvoudige verdelingsprobleem blijkt in de praktijk hels complex.

En stel dat je toch een goede verdelingsregel bedenkt, dan moet je die ook nog eens kunnen opleggen en afdwingen. Je kunt je bijvoorbeeld moeilijk een systeem voorstellen waarbij, bijvoorbeeld in de bioscoop, voor de film begint op het scherm de boodschap wordt meegegeven dat het eerste kwartier iedereen leunt op zijn/haar linkerarmsteun en er vervolgens collectief van houding wordt gewisseld en toeverlaat wordt gezocht bij de rechterarmleuning. Moeilijk realiseerbaar in een vrij land. Want dan veronderstel je ook een armleuninginspecteur en armleuningpolitie die de naleving van de regel controleert en desgevallend sanctioneert. Niet erg realistisch allemaal.

En dus zijn we terug bij af: het gebruik van gedeelde armleuningen is een onoplosbaar probleem.