Nog een reden waarom je geweldig moet opletten met het interpreteren van schilderijen -of andere kunstuitingen- vanuit de tijdsgeest. In de jaren 1930 zie je inderdaad in de Italiaanse schilderkunst een ontwikkeling naar een meer cerebrale, meer afstandelijke stijl. Die ontwikkeling zie je op dat moment in heel Europa. Overal laten nogal wat schilders de post-impressionistische exuberantie achter zich en kiezen voor een klassieker, koeler, soberder idioom: vandaar de Nieuwe Zakelijkheid en het Surrealisme. De tijdsgeest?
Misschien is het minder ingewikkeld. In de schilderkunst is het niet anders dan in andere sferen. Een nieuwe generatie staat op en wil alles vooral anders dan hoe de voorgangers het tot dan toe deden. Als je opbotst tegen expressionisten die je de hele tijd bezweren je diepste innerlijke uit te drukken, dan kies je van de weeromstuit voor distantie en formalisme. De cerebrale, afstandelijke stijl van de jaren 1930 is misschien meer een generatiegegeven dan een tijdsgeestfenomeen.
Het prentje: Antonio Donghi (1897-1963), Prima della canzone, 1923.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten