Een ontboezeming: van niet zoveel muziek kunnen we ons precies herinneren waar we ze de eerste keer hebben gehoord en wat dat teweegbracht. Van die van Thelonius Monk (prentje) wel. De plaats: de ouderlijke keuken, borden afdrogend. (Voor wie even op het verkeerde been werd gezet: het gebeurde niet zo vaak dat jazzmuzikanten de ouderlijke keuken frequenteerden. Eigenlijk nooit. Ook in dit geval niet. Monk werd op de radio gedraaid. Vandaar.)
De teweegbrenging: een bizar en ook nu niet helemaal verklaarbaar soort herkenning. Hoewel we nog nooit iets hadden gehoord dat vergelijkbaar was met wat Monk met dat onschuldig standaardmuziekje aanrichtte, leek het alsof je, door wat hij deed, voor het eerst hoorde wat eigenlijk altijd al de bedoeling was geweest van het muziekje in kwestie. Monk maakte hoekig wat rond is. En misschien was dat de openbaring: dingen horen niet noodzakelijk rond te zijn. Pas door ook de hoekigheid toe te laten, zie je de dingen zoals ze zijn.
Thelonius Monk Epistrophy (filmpje).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten