Wat ook één van de redenen is waarom mensen vandaag niet echt warm lopen voor politiek: er zitten geen kleurrijke figuren meer tussen. Gerald Nabarro -de meneer met de enigszins ongewone moustache- was Brits conservatief parlementslid in de jaren 1950 en 1960. Meneer Nabarro had niet alleen over alles een foute mening, bovendien deed hij ook steevast foute dingen. Maar wat je meneer Nabarro moest nageven, is dat het nooit saai was wanneer hij in de buurt was. Dat soort mensen heeft de politiek nodig: vriend en vijand hadden een mening over Nabarro en dus had je debat en dus liepen mensen warm voor de politiek.
Koester de Nabarro's, ook al vind je alles wat ze denken, zeggen en doen hartsgrondig fout.
(Voor de trivial pursuiters onder ons: Gerald Nabarro's kenmerkende snor duikt wel eens op in de Monty Python-sketchen, telkens wanneer een establishment-figuur dient te kakken te worden gezet. In de Fish License-sketch wordt even verwezen naar Gerald Nabarro's prawn called Simon. Maar hoewel kleurrijk, had Nabarro zijn garnalen vermoedelijk toch bij voorkeur verwerkt tot een smakelijk voorgerechtje.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten