Er vielen in het verleden op deze pagina's wel eens lelijke woorden als het over het klavecimbel ging. Dat hoefde dat instrument echter niet persoonlijk te nemen. Het ging meer over de amechtigheid waarmee wel eens, desnoods ten koste van het luisterplezier, een bepaald soort authenticiteit wordt nagestreefd. Maar dat hoeft dus helemaal niet zo te zijn. Net zoals er ook geen natuurwet is die maakt dat je alleen maar oude muziek ten gehore kunt brengen op het klavecimbel. De twintigste-eeuwse Franse componist Jean Françaix schreef in 1959 dit bijzonder frisse Concerto pour klavecin et ensemble instrumentale. Zeventien minuten zondags luisterplezier.
De composities van Jean Françaix (1912-1997) zijn vaak bijzonder lichtvoetig van toon. Dat kom je ook niet zo gauw tegen in de hedendaagse klassieke muziek. Misschien aan herontdekking en herwaardering toe. Laat dit een begin zijn: (muziekje).
(Het prentje geeft mogelijk ook één van de redenen aan waarom Françaix niet altijd de eer krijgt die hij verdient. Labels die klassieke muziek verkopen zijn meer gewoon aan het zwaarwichtige genre en zijn goed in hoesontwerpen die ernst en diepgang moeten uitstralen. Lichtvoetig valt ze moeilijk en daarom kiezen ze in die gevallen vaak voor bijzonder cheesy prentjes.)
2 opmerkingen:
Dit kan ook helpen vooroordelen weg te werken:
een fantastisch stukje Couperin door Scott Ross. Geniet ervan.
Dat deed Couperin uitstekend. En Scott Ross ook. Bedankt, cc!
Een reactie posten