Iemand moet maar eens een film maken over het leven van Gert Timmerman. Hardwerkende drukkersgast treedt na zijn uren overal te lande op, zichzelf op contrabas begeleidend. De verhoopte doorbraak blijft uit, zelfs nadat hij zijn naam verduitst tot Gerd Zimmerman, in de hoop het bij de oosterburen te maken. Tot hij Bobbejaan Schoupens "Eerbied voor jouw grijze haren" in handen krijgt en er een megahit mee scoort.
Gert ontmoet Hermien van der Weide en samen worden ze het meest succesvolle artiestenpaar uit de jaren zestig. Eénentwintig gouden en één platina plaat halen ze binnen. Maar dan roept de Heer. Gert en Hermien worden gelovige christenen en zingen alleen nog over Bijbels verantwoorde onderwerpen. Ze verhuizen naar Israël waar immers de Heer, wanneer Hij terugkomt, Zijn intrede zal maken. En we horen lange tijd niets meer van Gert en Hermien.
Tot ze in 1990 plots terug in Nederland staan en optreden met de boerenrockers van Normaal en de dochters Sandra en Sheila zich in de Playboy van hun beste kant laten zien. Gert en Hermien blijken de Heer te hebben verlaten. En het wordt steeds wilder. Gert en Hermien scheiden, de dochters beschuldigen Gert van incest. Gerts carrière raakt behoorlijk in het slop: op een bepaald moment laat zijn management beslag leggen op al zijn bezittingen. Zelfs zijn website wordt afgesloten. En of het niet genoeg is, wordt Gert ook nog eens doof.
Maar -slotscène- Gert vindt zijn weg terug naar de Heer en heeft op zijn oude dag nog maar één wens: samen met zijn dochters weer zingen over God.
Hallelujah. Wat een leven, wat een film. Om te bekomen, een muziekje, Gert Timmerman met het onsterfelijke Brandend zand en nergens water (filmpje). Uit het leven gegrepen als het ware, lezers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten