Synesthesie

Al op jonge leeftijd bedachten we voor de belangrijkste wereldproblemen een oplossing. Zo bijvoorbeeld de taalkwestie. Het leek ons destijds heel logisch om gewoon de kleurwaarde van letters en woorden te gebruiken. Dan tekende je voortaan dus de kleurcode van wat je wou zeggen en begreep iedereen, waar ter wereld ook, vanzelfsprekend wat je bedoelde. "Wereldtaalprobleem opgelost door briljante achtjarige". Althans dat hadden de kranten moeten titelen als er enige rechtvaardigheid bestond.

Het ongeluk wou dat het automatisch associëren van letters en woorden met kleuren blijkbaar niet universeel is. A is rood, B is zwart, C is crème, D is kastanjebruin, E is geel, F is marineblauw, G is grijs, H is donkerblauw, I is wit, J is oranje-oker... En zo kunnen we het hele alfabet afgaan. Zo zien wij letters. Maar jammer genoeg blijkt dat niet voor iedereen het geval en daar ging dus ons plan en daarom zitten we nog altijd met de taalkwestie. Het zien van letters in kleuren is een vorm van synesthesie: het gekruist zijn van de zintuigen. Zo heb je mensen die klanken proeven en geuren kunnen horen. Wij zien letters en woorden in kleur. It takes every kind of people.

Gelukkig bevinden we ons in goed gezelschap. Ook voor Vladimir Nabokov hadden letters een kleurwaarde:

V is a kind of pale, transparent pink: I think it’s called, technically, quartz pink: this is one of the closest colors that I can connect with the V. And the N, on the other hand, is  a greyish-yellowish oatmeal color. But a funny thing happens: my wife has this gift of seeing letters in color, too, but her colors are completely different.  There are, perhaps, two or three letters where we coincide, but otherwise the colors are quite different.
It turned out, we discovered one day, that my son, who was a little boy at the time — I think he was 10 or 11 — sees letters in colors, too.  Quite naturally he would say, “Oh, this isn’t that color,  this is this color,” and so on. Then we asked him to list his colors and we discovered that in one case, one letter which he sees as purple, or perhaps mauve, is pink to me and blue to my wife. This is the letter M. So the combination of pink and blue makes lilac in his case. Which is as if genes were painting in aquarelle.

Het prentje: Vladimir Nabokov, jong. Zo eigenwijs en pedant keken wij op die leeftijd ook uit ons boek op. (Het citaat van Nabokov, via: NeuroTribes.)