Klassieke componisten, we durven het wel eens vergeten, zijn ook maar mensen. Dit weekeinde bleek Johann Sebastian Bach voor de zoveelste keer weer Klara's Klassieke Top 100 aan te voeren. En dat zet, als je je oor te luisteren legt in componistencafés, toch wel wat kwaad bloed. "Je hebt het niet van mij", laat een Engels componist, gespecialiseerd in madrigalen, horen, "maar het is niet toevallig dat een Duitser wint. Vlamingen zijn nu eenmaal halve Duitsers. Als het nog eens oorlog wordt, weet je zo wiens kant de Vlamingen weer kiezen." Een Italiaans opera-componist zoekt het in een andere richting. "Het komt door de euro. Overal moet worden bespaard. De VRT vreest voor zijn toelage. Vandaar Bach, om Merkel te paaien." Een Noors symfonist denkt dan weer dat de uitverkiezing van Bach wellicht gewoon met genetica en evolutionaire selectie heeft te maken. "Bach liet een dozijn kinderen na. Dat dozijn kinderen hield zich ook niet op de vlakte en produceerde weerom kroostrijke gezinnen. In een paar generaties bestond de helft van Duitsland uit nazaten van Bach. Doe er nog enkele eeuwen bij en ongeveer iedereen in Europa is wel een beetje Bach. Logisch dus dat Johann Sebastian op één staat. Genetica en evolutie, zeg ik je."
Na-ijver en achterklap? Of is er toch iets van aan?
Het prentje: van links naar rechts Jesse Bach, Kyano Bach, Leentje Bach, Mario Bach, Franky Bach, Booker T. Bach en Mops Bach. Genetica en evolutionaire selectie at work. (En hier een exclusief gesprek met Johann Sebastian Bach uit 2008, toen hij ook de eerste drie plaatsen van Klara's toenmalige Top 75 bezette.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten