Het leven van Dadabhai Naoroji (1825-1917) leest als een heldenroman. De eerste Indiër die het in Brits-Indië tot leraar schopt op een Engelse middelbare school. Vervolgens de eerste Indische docent aan de Universiteit van Bombay, daarna de eerste Indische hoogleraar in Groot-Brittannië, aan het Londense University College. Naoraji, die uiteraard lid was van de belangrijkste wetenschappelijke genootschappen, gebruikte die fora om de wetenschappelijke aanspraken van het racisme te weerleggen. Voorts ijverde hij, tegen de Hindoe-meerderheid, voor de zaak van de zoroastriërs, de geloofsgemeenschap waartoe hij behoorde. Tegen de Britten verdedigde hij de zaak van de gelijkwaardigheid van de gekleurde volkeren. Hij was ook één van de oprichters van het Indian National Congress, de organisatie die aan de wieg stond van de onafhankelijkheid van Brits-Indië.
In de jaren 1890 was hij, in Groot-Brittannië, kandidaat-parlementslid voor de Liberale Partij. De toenmalige conservatieve premier Salisbury vond dat maar niets: kon een zwarte -Salisbury hield de dingen graag overzichtelijk- wel optreden als vertegenwoordiger van de blanke Britten? Toen sprak de liberale partijleider Gladstone de historische woorden dat hij zowel Naorodji als Salisbury goed kende en dat volgens hem Salisbury -die inderdaad van een flinke zwarte haardos en baard was voorzien- de zwartste van de twee was. Naoroji werd in 1892 als eerste gekleurde parlementslid verkozen. Naoroji weigerde de eed af te leggen op de Bijbel en mocht dat doen op de Khordeh Avesta, het heilige boek van zijn geloof. Als parlementslid voerde Naoroji campagne voor zelfbestuur voor Ierland en, uiteraard, voor de zaak van de Indiërs.
Het prentje: een herdenkingsplakket voor Naoroji aan Finsbury Town Hall, Rosebery Avenue, Londen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten