Marcus Aurelius adviseert om zich regelmatig in te beelden alsof men vanuit het heelal neerkijkt naar het dagelijkse gewoel hier op aarde: dat helpt relativeren. De omgekeerde gedachte heeft merkwaardig genoeg helemaal niet dat effect.
Beeld je in dat er de hele tijd één of ander gigantisch wezen vanuit het heelal op je neerkijkt. Een wezen dat al jouw handelingen en die van alle andere mensen ziet. Een wezen dat voortdurend ook het grotere patroon ziet, dat je zelf, vanuit je eigen beperkte positie, niet kan vatten. Een wezen dat daarom in het beste geval meewarig, in andere gevallen met ongeduld, boosheid of misprijzen op ons dagelijks gewoel neerkijkt. Alleen al van de gedachte aan zo'n wezen wordt een mens zenuwachtig.
Is dat zo'n beetje hoe gelovige mensen door het leven gaan, altijd met het besef dat één of ander gigantisch wezen hun doen en laten volgt? En worden die gelovige mensen daar niet vreselijk zenuwachtig van?
Het prentje: en nee, het helpt niet je in te beelden dat het bovengenoemde wezen de trekken heeft van Brigitte Bardot. Integendeel zelfs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten