Karel Dujardin (1622-1678) wist dat als je mensen van een gedachte wil overtuigen, je best niet te subtiel te werk gaat. En dus schilderde hij een bellenblazend jongetje, balancerend op een parel in een oesterschelp, die de baren van de woeste zee trotseert, met op de achtergrond de ruïnes van een eertijds belangrijke stad. De mens, het leven? Niet veel meer dan een zeepbel. Alles wat is, is uitermate vergankelijk. En bovendien ook nog eens de speelbal van het toeval.
Boodschap begrepen, Karel.
Het prentje: Karel Dujardin, Allegorie, 1663.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten