Er is, hoe je het ook draait en keert, een weeffout in de mens geslopen. In die levensfasen waar we de toppen van ons fysiek kunnen hebben bereikt, waar we blaken van energie, waar we helemaal klaar zijn om ons voort te planten, om Nobelprijzen te winnen en het Kanaal over te zwemmen, welnu, in die levensfasen zijn we helemaal niet gelukkig. En wanneer het fysiek en geestelijk bergaf gaat, wanneer we de herfstkou in de gewrichten voelen en bijvoorbeeld niet meer op de namen kunnen komen van de twee mannen van Abba -Bjorn en Benny, net op tijd- ja, net dan weten we blijkbaar geen blijf met ons welbevinden. En wanneer we dan uiteindelijk zo gelukkig zijn geworden dat ze op de grafieken bovenaan welhaast een lijntje lijken te moeten gaan bijtekenen, dan gaan we dood.
Iemand moet de achterliggende logica daarvan maar eens proberen uit te leggen.
Het prentje: het verband tussen leeftijd en geluk; Uit het onderzoek van Andrew Oswald en Nick
Powdthavee (hier in een handig powerpointje toegelicht).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten