Wat de kerken vaak helemaal fout aanpakken is de wijze waarop ze de zonde veroordelen. Als je mensen voorhoudt dat het pad van de zonde een glijdend pad is en er eenmaal vertrokken geen weg terug is, dan laat je weinig alternatief. Als bijvoorbeeld de kerk romanlezen gelijkstelt met de ergst mogelijk zonde, dan kan je net zo goed meteen die ergst mogelijk zonde bedrijven. Vandaar dat negentiende-eeuwse lezeressen van Slechte Boeken dat bij voorkeur naakt deden, zich onderwijl beschikbaar houdend voor eventueel in de buurt zijnde mannen. You might as well be hung for a sheep as for a lamb.
(En bij gebrek aan centrale verwarming deden nogal wat negentiende-eeuwse lezeressen vervolgens één of andere longziekte op. Ja, het was wat vroeger.)
Het prentje: Antoine Wiertz (1806-1865), La Liseuse des Romans, 1853. De afgebeelde mevrouw heeft dan ook nog eens het ongeluk dat de beschikbare man in kwestie meer geïnteresseerd lijkt in haar boekencollectie dan in haarzelf. Boekenliefhebbers: harteloze wezens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten