A scrupulous writer, in every sentence that he writes, will ask himself at least four questions, thus: What am I trying to say? What words will express it? What image or idiom will make it clearer? Is this image fresh enough to have an effect? And he will probably ask himself two more: Could I put it more shortly? Have I said anything that is avoidably ugly?
George Orwell, Politics and the English Language*Orwell -iemand heeft daar ongetwijfeld al wel een geleerd essay of een proefschrift over geschreven- is zelf bijzonder bedreven in het gebruik van even eenvoudige als onverwachte en, wellicht net daardoor, effectieve beeldspraak. Twee voorbeelden, ook uit Politics and the English Language. Over een schrijver die zich in politiek jargon verliest: "an accumulation of stale phrases chokes him like tea-leaves blocking a sink". Over academisch taalgebruik: "A mass of Latin words falls upon the facts like soft snow, blurring the outlines and covering up all the details".
* in: The Collected Essays, Journalism and Letters: Volume 4.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten