Nog zo'n raadsel. Als je naar schilderijen of tekeningen van voor de negentiende eeuw kijkt, kom je zelden een hond of een kat tegen die treffelijk is afgebeeld. De beesten zien er vaak te uitgerekt uit, of te dun. Hun hoofd is te klein of de poten zijn te lang. Aan een gebrek aan meesterschap kan het zeker niet liggen: in regel kon zo'n tekenaar of schilder ongeveer alles wat je hem voorzette waarheidsgetrouw afbeelden. Je ziet diezelfde knulligheid overigens ook wanneer er baby's en kleine kinderen op doek moeten worden gezet. Vergeleken met de volwassenen ziet zo'n kleuter er vaak niet erg goed geproportioneerd uit. Alsof het bij het afbeelden plots niet meer zo nauw stak eens Blackie of junior aan de beurt kwamen.
Uiteraard kan het dat de katten- en hondensoorten zoals wij ze vandaag kennen er toen anders uit zagen of dat er meer variatie bestond. Met betrekking tot de kindertjes kunnen we alleszins aannemen dat het daar niet aan ligt. Je moet bijna concluderen dat ze toen gewoon anders naar kinderen en dieren keken dan wij dat vandaag doen. Je leest wel eens dat het maar in de achttiende eeuw is dat kinderen de aparte status van kind kregen en dat het ook pas in die eeuw meer en meer gemeengoed werd huisdieren als een soort onderdeel van het gezin te beschouwen. Is het doordat men kinderen en dieren minder als generiek en meer als drager van een specifieke identiteit ging beschouwen dat het afbeelden plots ook beter lukte? Een vreemde zaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten