En dan zie je die prentjes van de in restauratie zijnde glasramen uit de kathedraal van York (meer hier). Normaal hangen figuurtjes als bovenstaande een meter of twintig boven de grond. Van beneden zie je dus niet zoveel. En toch hebben de anoniem gebleven glasschilders het beste van zichzelf gegeven om in detail de gelaatsuitdrukkingen en zelfs de schaduwen in de handpalmen van de personages weer te geven. Waarom deden die kunstenaars dat?
Op moderne mensen komt het een beetje over als verspilling van energie: minder verfijnd had ook gekund, daar had de klant toch niets van gemerkt eens de glasramen op hun plaats hingen. De verleiding bestaat dan om enigszins anachronistisch het niet te temmen kunstenaarstemperament als verklaring in te roepen: creatieve geesten zijn gewoon niet te stoppen. Misschien. Op een bepaalde manier -een andere hypothese- is zo'n meesterstukje ook gewoon een geweldige reclame voor jezelf: wie het moest weten, zal destijds wel hebben geweten dat de anoniem gebleven maker van dit glasraam hier toch wel heel bijzonder werk had geleverd. En dus was het zijn tijd en werk wel waard. Of is dat een al even anachronistische redenering? Werkte zo'n kunstenaar in eerste instantie mogelijk voor de Allerhoogste en niet voor ons gewone stervelingen?
Mensen van andere tijden zijn ook een beetje een ander soort mensen. Niet onmiddellijk te doorgronden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten