Het moet niet makkelijk zijn om jezelf vandaag progressief te noemen. De dingen weigeren stil te staan en dus is wat gisteren vooruitstrevend was, vandaag reactionair. Het grootste deel van de twintigste eeuw probeerden progressieve mensen het taboe op menselijk naakt te doorbreken. Er was niets om beschaamd of beschroomd om te zijn, heette het. En wie het allemaal liever van iets meer van kleren voorzien zag, was een oude zaag.
Vandaag voeren progressieven strijd om naakt uit te bannen. En omdat de geschiedenis van ironie houdt, doen ze dat op precies dezelfde manier als hun victoriaanse voorouders, tegen wier erfenis de twintigste-eeuwse progressieven storm liepen. Victorianen probeerden naakt op schilderijen weg te stoppen achter slot en grendel. Dat deden ze, zich beroepend op de onschuld van de kindertjes en van kwetsbare personen. Want die zouden schrikken van dat naakt. Vandaag doen progressieve mensen exact hetzelfde: in Londen werd in een tentoonstelling een vrouwelijk naaktportret -door een vrouwelijk schilder op doek gezet- verwijderd (meer hier). Waarom? Dat deden ze, zich beroepend op de onschuld van de kindertjes en van kwetsbare personen. Want die zouden schrikken van dat naakt. Terug bij af.
Het moet niet makkelijk zijn om jezelf vandaag progressief te noemen.
Het prentje: het gewraakte schilderij. Leena McCall, Portrait of Ms Ruby May, Standing
Geen opmerkingen:
Een reactie posten