Als het over reeën en herten gaat denken sommige mensen aan wildschotels en andere aan Bambi. Wij behoren tot de laatste soort. Het is nog erger: op jonge leeftijd werden we op druilerige zaterdagnamiddagen op TV regelmatig met Jody en het Hertenjong geconfronteerd. Persoonlijk denken we dat die film in onze streken meer heeft bijgedragen tot de verspreiding van het vegetarisme dan alle tot hiertoe gevoerde Gaia-campagnes. Zelfs nu nog schiet ons gemoed vol wanneer we aan Jody en Flag, zijn hertenjong, denken.
De film -in het Engels The Yearling- gaat over een jongetje dat een huisdier wil. Als zijn vader -Gregory Peck- een volwassen ree schiet, mag Jody zich over het jong ontfermen. Moeder -gespeeld door Jane Wyman, in het echte leven de eerste vrouw van Ronald Reagan- vindt huisdieren maar niets. Als Flag schade aanricht aan de oogst, is voor haar de maat vol. Moeder schiet op het dier, maar verwondt het alleen maar. Omdat geen hulp meer kan baten, krijgt Jody de opdracht om Flag zelf af te maken.
Verder dan hier zijn we nooit geraakt in de film: bij deze scène biggelden de tranen van langsom meer over onze bolle jongenswangetjes, zodat kijken uiteindelijk onmogelijk werd. We weten pas sinds we de samenvatting hebben gelezen op wikipedia hoe de film afloopt. Veel hebben we al die jaren overigens niet gemist, blijkt nu.
Het moet duidelijk zijn dat wij maar een heel klein hartje hebben als het over reeën en herten gaat. We begroeten elk goed nieuws over deze sympathieke evenhoevigen dan ook met vreugde. Zo lazen we in het blaadje van de natuurvereniging dat er in ons lokale natuurgebied nu ook een ree is gesignaleerd. Het dier komt van de andere kant van de rivier en is blijkbaar overgezwommen. Een fantastische prestatie van die ree, lijkt ons. Toch wel uitzonderlijk, dachten we: een ree in de stad. Maar dat was buiten Amsterdam gerekend, waar ze blijkbaar reeën teveel hebben en het even leek alsof de jacht zou worden geopend. Maar dat is, lezen we vandaag in de Volkskrant, gelukkig niet zo.
Amsterdam ziet geen reden de honderden damherten die zich ten westen van de stad in het duinwatergebied bevinden, af te schieten. Volgens een woordvoerster van wethouder Maarten van Poelgeest zijn de verkeersveiligheid en de waterkwaliteit in het gebied niet zodanig in gevaar dat dit nodig is. De gemeente heeft wel hekken langs de weg geplaatst om de dieren weg te houden van het verkeer, bevestigde zijn zegsvrouw. Waternet, het Amsterdamse drinkwaterbedrijf dat het gebied beheert, sprak eerder dit jaar de zorg uit over de kwaliteit van het drinkwater door de aanwezigheid van de damherten. Het vreesde vooral voor de gevolgen als dieren in het gebied komen te sterven. Maar volgens de gemeente komt de kwaliteit niet in het geding. Waternet trok begin vorig jaar bij de gemeente aan de bel. Directeur Roel Kruize zei toen dat er meer dan 1500 damherten in het gebied zijn en dat door het ontbreken van een natuurlijke vijand de populatie jaarlijks groeit met 30 procent. De gemeente besloot daarop onderzoek te doen naar de problematiek en de mogelijkheden het aantal dieren terug te dringen. ‘Ik ben blij dat we het hebben onderzocht en dat nu blijkt dat de beesten kunnen blijven leven’, zei de GroenLinks-wethouder die al geen voorstander was van het afschieten.
Wij evenmin, Maarten. En massa’s inmiddels oudere jongeren, die destijds dikke kindertranen weenden om Jody en zijn hertenjong, ook niet.
(Op de foto: een installatie van het kunstenaarsduo Maslen & Mehra in de Londense Docklands. Hier haalden we de foto.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten