Wat vanuit evolutionair oogpunt onze vrienden de herten parten speelt is hun gewei. Het is dramatisch: de meeste herten kampen met chronisch slaaptekort. Kruipen ze 's avonds na een fijne dag bosspel doodmoe in hun bedje, draaien ze zich gezellig op één oor: zit dat rotgewei toch wel weer in de weg. Ander oor: zelfde probleem. Dan maar op de rug proberen, maar van zodra ze zich in hun slaap enigszins bewegen speelt dat verdomde gewei hen parten en zijn ze terug wakker. De gevolgen laten zich raden: de volgende morgen nog steeds doodmoe. Niet alleen maakt ze dat vreselijk schichtig, maar bovendien zijn de chronisch vermoeide herten - in plaats van hun beste energie te kunnen wijden aan het uitvinden van de vooruitgang bevorderende dingen als het wiel, de boekdrukkunst of het straalkacheltje - de hele dag tot niet veel meer in staat dan dat eeuwige herkauwen. Inmiddels al duizenden en duizenden jaren.
Neen, vanuit evolutionair oogpunt hebben de herten het niet getroffen.
Het prentje: Franco Matticchio, Cervo (via Animalarium).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten