"Dit gevoel is mij volslagen vreemd; ik houd er niet van en zie er niets goeds in, al vinden de mensen als bij onderlinge afspraak dat je het een bijzondere eer moet bewijzen. Dwaas genoeg denken de mensen dat de droefheid een glans geeft aan de wijsheid, de deugd en het geweten: een wanstaltig sieraad!"
Montaigne, Over droefheid, De Essays.Opmerkelijk hoe er, althans in dat opzicht, in al die tijd niets is veranderd. Nog altijd houden we droefheid voor een meer verheven toestand dan blijheid, nog altijd schrijven we wie de toestand somber inschat hoger aan dan wie meent dat het wel zal meevallen. Meelezende darwinisten zouden zeggen: als die hogere waardering van droefheid wist te overleven, dan had dat een reden. Al die somberende en zich zorgen makende voorouders slaagden er op die manier in zich, in tegenstelling tot hun opgewekte en hoopvolle medemensen, te wapenen tegen nakend onheil en overleefden ramp en tegenspoed en brachten vervolgens massa's sombere en zich zorgen makende kindjes voort.
(Het is opvallend hoe gemakkelijk je ongeveer alles kunt verklaren met wat huis-tuin-en-keuken darwinisme. Dat zou ons tot enig scepticisme moeten aanzetten.)
Het prentje: Josiane en Marcel Van De Kieboom-Herregodts uit Rijkevorsel. Géén sombere mensen. Kan ook moeilijk als je, zoals Josiane en Marcel, regelmatig Ray Charles uit de boxen laat knallen: "Let The Good Times Roll" (filmpje).
4 opmerkingen:
Cher Montaigne, je kan gevoelens niet "oplossen" met denken.
Montaigne gelooft met de stoïcijnen -en met de boeddhisten- dat dat wel kan. En ik ben geneigd hem daarin een eind te volgen. We zullen zien waar we uitkomen.
Dat doen de boeddhisten helemaal niet; die zien ze komen en gaan. En zie nu is koning albert ook opeens 'bedroefd'.
Maar de gevoelens of de gedachten laten komen en gaan, dat is toch iets dat ge u eigen maakt op basis van denken? De beslissing dat te doen is toch een wilsuiting?
Een reactie posten