Toe opa, vertel nog eens van de popgeschiedenis! Goed, nog eentje dan.
Achteraf, beste vriendjes, lijkt het alsof in 1977 het hele land in rep en roer stond omdat er hier en daar punks waren gesignaleerd en omdat ze de Sex Pistols op de radio hadden gespeeld. Niets is minder waar, hoewel dat natuurlijk ook niet klopt: er zijn dingen te verzinnen die nog minder waar zijn, maar daar gaat het nu niet om.
Opa, die er in 1977 bij was en toen zelfs een centje bijverdiende als popjournalist, maar daarover vertelt hij nog wel een andere keer, kan getuigen dat, buiten de toen definitief als Oude Lullen ontmaskerde redactie van Humo, niemand wakker lag van punk. Waar lagen we destijds wel van wakker? Van Michel Sardou. De Franse zanger, die in deze contreien nu vooral nog gekend is als de vertolker van het van huwelijksfeesten beruchte Les Lacs du Connemara, had toen net een single uit, Je Suis Pour, over de doodstraf. En Sardou was vóór, daar liet hij geen misverstand over bestaan (muziekje).
Daar rees protest tegen. Wie denkt dat opa ze ziet vliegen: een optreden van Sardou in Vorst Nationaal werd afgeblazen omdat er een bom was gevonden, verstopt achter de stookketels. Opa vertelt geen fabeltjes: lees er wiki op na (hier).
Grappig overigens dat Sardou een jaar eerder nog door links werd omarmd toen hij een protestlied schreef, Le France, over een Franse pakketboot (zie prentje), lange tijd de grootste van de wereld, die aan het buitenland werd verkocht en waardoor de het al niet breed hebbende havenarbeiders van Le Havre nog eens een bron van inkomsten zagen verdwijnen (muziekje).
Popgeschiedenis, beste vriendjes, ziet er achteraf altijd helemaal anders uit dan hoe je ze op het moment beleeft. Iets om later te vertellen aan de eigen kleinkinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten