Het allerallerergste was wanneer je van Sint een pakje kreeg waarin, nadat je het vol verwachting had opengepulkt, sokken bleken te zitten of een muts of Iets Dat Nuttigs Was Voor School.
Daar stond je dan. Je kon moeilijk ontgoocheling tonen, want dan kwam je terecht in Sints Grote Boek en kon je het voortaan wel schudden. Maar heel enthousiast de nieuwe aanwinst van je garderobe begroeten was evenmin slim. Dan kreeg je volgend jaar misschien wel, godbetert, handschoenen of een trui. Of -de gedachte alleen al- een sjaal die er uitzag of hij door je oude tante was gebreid. Wat vermoedelijk ook effectief het geval was.
Daaraan merk je dat Nederland toch al een beetje een andere cultuur is. Vragen ze onze noorderburen enquêtegewijs wat ze het liefst krijgen van Sint. En wat staat in de toptien? Sokken, sjaals en handschoenen.
Het prentje: mevrouw Jeanne Commissaris uit rusthuis Sint-Rochus te Aarschot. Vorig jaar kwamen de rusthuisbewoners in het nieuws toen ze besloten samen een sjaal van liefst één kilometer te lang te breien. Hoe zou het daar mee afgelopen zijn, vroegen we ons af.
En het resultaat mag er zijn, leert enig surfen. Begin februari van dit jaar hadden ze zelfs twee kilometer klaar. En de krant publiceert een indrukwekkend statistisch verslag: In totaal werd 27.733 kilometer wol gebruikt, dat zijn 10.667 bollen. Het breiwerk van twee kilometer kwam na 48.000 werkuren tot stand. Als iemand dat alleen voor mekaar wil krijgen, gaat hij er best even voor zitten. Gesteld dat hij zonder uitzondering elke dag acht uur aan het breien gaat, heeft hij zestien jaar en zes maanden nodig om hetzelfde resultaat te bereiken.
"Onze bewoners weten met hun geluk geen blijf", besluit de in het desbetreffende artikel geciteerde rusthuisdirecteur.
Dat vertelden onze ouders elkaar ongetwijfeld ook altijd wanneer ze terugblikten op pakjesavond: toen onze jongste de Sint bedankte voor de muts en handschoenen wist hij met zijn geluk geen blijf. Geven we hem volgend jaar dan maar een sjaal?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten