Eartha Kitt, door Orson Welles ooit omschreven als de meest opwindende vrouw ter wereld en bij oudere jongeren vooral gekend als de enige echte Catwoman (prentje) in de Batmanreeks uit de jaren zestig, is op kerstdag gestorven.
Eartha Kitt was actrice en zangeres, maar ook een vrouw van uitgesproken overtuigingen. In een tijd toen je als artiest nog echt het risico liep je carrière om zeep te helpen door je mening te geven over de grote maatschappelijke thema's, nam Eartha Kitt nooit een blad voor de mond. Er wordt verteld dat ze in de vroege jaren zestig, tijdens een artiestenlunch op het Witte Huis, de vrouw van president Johnson aan het wenen kreeg toen ze nogal nadrukkelijk uitlegde hoe fout de Amerikaanse aanwezigheid in Vietnam wel was.
Een mooi liedje van Eartha. Eartha Kitt beheerste nogal wat talen. Maar ze klinkt toch het allercharmantst in het Frans: C'est si bon (filmpje).
Iets helemaal anders. Niemand verwacht van zangers, dansers of acteurs dat ze meningen hebben over politiek. Dat verwacht je per slot van rekening ook niet van de slager of de computerprogrammeur. Als mensen, in welke beroepssfeer dan ook, een zeker maatschappelijk engagement willen vertonen, dan moeten ze dat vooral ook doen. Maar dan helpt het natuurlijk wel dat ze zich enigszins informeren over de zaak die ze genegen zijn.
Waar we een beetje puistjes van krijgen is de beate Che-cultus die zich van Hollywood meester heeft gemaakt. Allerlei Oscarwinnende domoren, waarvan de kennis over Che zich vermoedelijk beperkt tot wat ze er tijdens de musical Evita van hebben opgestoken, laten zich regelmatig ontvallen hoe groot hun bewondering voor Che wel niet is.
Voor wie zich ook een mening wil vormen en wel eens een ander geluid wil horen: een filmpje van de mensen van Reason over Hollywoods love affair met Che.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten