De grens

De grote taalvariatie in Papoea Nieuw-Guinea wordt wel eens verklaard door de heuvelachtigheid van het terrein. Om van het ene dorp naar het andere te geraken moet je meestal over een berg. Dat doe je niet zomaar. Zeker niet als er geen wegen zijn of geen moderne transportmiddelen. En dus blijf je waar je bent. Zo ontwikkelde zich in elke vallei een eigen taalvariant. En na een tijdje hadden al die taalvarianten nauwelijks nog iets met elkaar gemeen.

Maar hoe verklaar je dan de gevarieerdheid en vooral het hardnekkige voortbestaan van de dialecten in Vlaanderen? Hoe komt dat? Op de Vlaamse topografie of op het wegennet kunnen we het vermoedelijk niet steken. Waaraan ligt het dan?

Een hypothese: omdat we de standaardtaal met Nederland blijven associëren. En met dat deel van de wereld hebben we het hier vanouds moeilijk. Toen in de jaren 1880 voor het eerst werd geprobeerd, naar Duits en Frans voorbeeld, de taal die in de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden werd gesproken te standaardiseren, botste dat in Vlaanderen op hevig verzet. Waarom? Omdat de standaardtaal als Nederlands werd ervaren. En Nederland was héél anders, meneer. Weg ermee dus.

Is er zoveel veranderd? Je kunt de Vlamingen die op het EK Voetbal voor Oranje supporterden zonder problemen in een keer allemaal samen op de koffie vragen in een klein bemeten living. Er zal nog plaats over zijn. Maar je vult gemakkelijk een paar keer het Sportpaleis met Vlamingen die na de Nederlandse uitschakeling een vreugdedansje deden.

Wat hebben we toch tegen de Nederlanders? (Een hint: google "narcisme van het kleine verschil")

Het prentje: de grens tussen de Clinge en De Klinge en meteen ook tussen Vlaanderen en Nederland.