Hoe staat het nog met onze geplande Ronde van Wallonië? Er wordt aan gewerkt. Alleen: we wachten even tot het wat mooier weer wordt. Wallonië kan best wel wat zon gebruiken: als je op een druilerige winterdag naar Seraing of Charleroi trekt, dan kom je gegarandeerd terug met een somber verslag vol clichés over industrieel verval. Dat willen we enigszins vermijden.
Hoewel: industrieel verval is natuurlijk ook wel een deel van de Waalse realiteit. Van trouwe lezer km uit K. kregen we recent enigszins schrikbarende cijfers toegestuurd. Stadsgeografen brachten de armoede in België in kaart. Daaruit blijkt dat 51 % van mensen die in kansarme stadswijken leeft, in Wallonië woont (30 % woont in Brussel, 19 % in Vlaanderen).
Een andere, al even trouwe lezer, sipwell uit St.G., bezorgde ons dan weer de verwijzing naar de documentaire Les Enfants du Borinage, van Patrick Jean. In 1933 draaide Henri Storck, samen met Joris Ivens, een klassieke film over de armoede in de Borinage, Misère au Borinage. Patrick Jean moet in 1999 constateren dat er op vele plekken eigenlijk niet veel is veranderd. Daar wordt je niet echt vrolijker van.
Omdat we de bezoekers van deze blog niet depressief een nieuwe werkweek willen insturen, toch ook nog wat prettigers, om af te sluiten. Benoit Poelvoorde, één van onze favoriete Walen, typeert zijn streekgenoten als volgt:
La Wallonie me fait penser à un fleuve qui passe. Mais c’est aussi les gens, et leur manière de vivre et de penser. A l’image de la Meuse, le Wallon est lent, il prend le temps. C’est le méditerranéen de la Belgique, on dirait le Sud. L’eau du fleuve passe, ne s’arrête pas, la Wallonie, c’est la même chose… C’est tout notre charme.
Elders ontvouwt Poelvoorde ook nog zijn zijn Tien Geboden. Er valt alleszins iets voor te zeggen.
(Bovenaan: een mooie affiche van Alfons Mucha. De affiche heeft de brouwerij overleefd, denken we: enig zoekwerk levert geen brouwerij La Meuse meer op.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten