Oorlog is meestal nergens goed voor. In het Seattle van het begin van de vorige eeuw had je een grote Japanse gemeenschap. Uit die gemeenschap kwamen nogal wat kunstschilders voort, die mee vorm gaven aan de ontwikkeling van die typisch Amerikaanse schilderstraditie die dan ook wel eens als American Realism wordt omschreven.
En toen brak de Tweede Wereldoorlog uit en werden de Japans-Amerikanen geïnterneerd. Dat zal uiteraard voor geen van de betrokkenen een pretje geweest zijn, maar voor schilders die hun artistieke stijl en identiteit ontleenden aan het uitbeelden van het beste van de Amerikaanse droom, moet het helemaal een brutaal ontwaken zijn geweest. De meesten borgen naderhand de penselen op of probeerden, vruchteloos, aansluiting te vinden bij de jongere, abstracte generatie. Levens en carrières gebroken.
En als gevolg daarvan vind je vandaag zelfs niet eens een wiki-lemma over Kamekishi Tokita, de schilder van het hierboven afgebeelde uit 1929 stammende Zelfportret. Overigens: Kamekishi Tokita hield tijdens zijn internering een geschreven en getekend dagboek bij. En dat ziet er, ondanks het onderwerp, een mooi boek uit (hier).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten