Essayisme

Als het crisis is willen mensen vooral zekerheid. Dat is zo in het persoonlijke leven en dat is zo in de wereld. Dan zoeken mensen hun heil bij onwrikbare beginselen en absolute waarheden, dan vertrouwen ze op heilige boeken en onwankelbare overtuigingen. Dat is niet zo slim, lees je in The New York Times. Als niets zeker is, net dan moet je proberen voor jezelf te denken en al zoekend je weg te vinden. Dan moet je essays lezen:

The essay is a form for trying out the heretofore untried. Its spirit resists closed-ended, hierarchical thinking and encourages both writer and reader to postpone their verdict on life. It is an invitation to maintain the elasticity of mind and to get comfortable with the world’s inherent ambivalence. And, most importantly, it is an imaginative rehearsal of what isn’t but could be.

Vanuit dat oogpunt vond Michel de Montaigne niet alleen het essay als literair genre uit, maar daardoor ook het essayisme als manier van zijn:

Essayism, as an expressive mode and as a way of life, accommodates our insecurities, our self-absorption, our simple pleasures, our unnerving questions and the need to compare and share our experiences with other humans.

We can either cling rigidly to dissolving categories or we can let ambivalence wash over us, allowing its tide to carry us toward new life configurations that were inconceivable even 20 years ago. Essayism, when imagined as a constructive approach to existence, is a blanket of possibilities draped consciously on the world. 

(Meer hier.)