Eén van de vreemde kenmerken van het nieuwsgenre van het fait divers, is dat het blijkbaar altijd nodig is de leeftijd te vermelden van de mensen waarover het gaat. In Florida wordt een man opgeslokt door een reusachtig gat dat plots onder zijn huis verscheen. Maar zelfs zo'n bericht is maar pas volledig als er ook wordt vermeld wat de leeftijd is van die man. Dat wordt zelfs zo essentieel geacht dat die leeftijd al in de titel van het bericht opduikt. Alsof het, wanneer je door de gigantische leegte wordt opgezogen, enig verschil maakt of je 25, 54, 73 of, zoals in dit geval, 36 bent.
Waarom moeten of willen we weten hoe oud zo'n man is? Maakt die minimale vorm van personalisering zo'n bericht menselijker? Bizar toch, want leeftijd is zo ongeveer het meest anonieme persoonlijkheidskenmerk dat je kunt bedenken. Wordt het bijvoorbeeld niet nog veel persoonlijker en dus aangrijpender als je zou vermelden dat het over een vioolspeler of een hengelaar of een getuige van Jehova gaat? Maar wellicht is dat dan net weer teveel informatie. Elk van deze persoonlijkheidskenmerken roept mogelijk een te concreet beeld op. Wie violisten sowieso al vreemde mensen vindt, wie niet begrijpt waarom iemand zo nodig vis wil vangen in plaats van zoals iedereen naar de viswinkel te stappen, wie Jehova-getuigen nog het liefst naar een andere planeet ziet verhuizen, wordt misschien net minder aangegrepen door een in die mate gepersonaliseerd bericht.
Neen, dan lijkt leeftijd inderdaad nog niet zo'n gekke keuze. Dat hebben we allemaal met elkaar gemeen. Door de leeftijd mee te geven geef je net genoeg informatie opdat het bericht persoonlijk wordt en net niet teveel opdat je er te snel zou overheen gaan. Het fait divers: dat zit goed in elkaar, dat genre.
Het prentje: William Roberts (1895-1980), Newspapers, 1926.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten