Waar wij fietsers ons ook wel eens schuldig aan maken is snobisme jegens de autobezitters. En dan gaat het niet alleen over de uiterlijke tekenen: bijvoorbeeld het opzichtig aan het fietszadel bengelende plaatje, waarop we ons er op voorstaan dat er dankzij onze zorg voor mens en planeet toch maar weer mooi een auto minder rijdt. Het gaat ook om de niet uitgesproken minachting waarmee we de autobezitter van een gebrek aan geestelijke diepgang verdenken.
Een voorbeeld? Het is zondagmorgen. Om halfnegen begint Buurman met het tweewekelijkse ritueel. De auto wordt afgespoeld, ingezeept, afgespoeld, ingezeept, afgespoeld, afgedroogd met een zeemvel, met één product bewerkt, met een ander product ingewreven, geolied, ingevet, opgeblonken, met een zacht doekje bewerkt, met een nog zachter doekje bewerkt. Het is ongeveer elf uur en Buurman is klaar. Neen, er toch nog eens met een ultra-superfijn doekje over.
Dan denken wij fietsers: in die tijd heb je een goed boek gelezen en een debatprogramma op de radio over maatschappelijk relevante thema's gevolgd en een macrobiotische taart gebakken. Wij dwalen. Eén, Buurman heeft iets meer dan twee uur rustig tijd voor zichzelf gehad. Twee, Buurman heeft met alle voorbijgangers een praatje gemaakt. En wij? Wij hebben de wereld verbeterd. Zo zijn wij fietsers. Toch wel een beetje snobs.
Het prentje: ook iets dat een stuk minder leuker is als je het met de fiets moet doen. Met je favoriete vervoersmiddel de badkuip in.
2 opmerkingen:
De wereld verbeteren door boeken te lezen en naar de radio te luisteren.
Stel ik nu vast, pst, dat een fietser het best de wereld verbetert door zich niet actief bezig te houden met het verbeteren van de wereld maar zich afzijdig te houden en het werk over te laten aan de openbaar vervoer-gebruikers en de automobilisten?
Dat zou te schoon zijn om waar te zijn.
Dat zou inderdaad te schoon zijn.
Een reactie posten