Verontwaardiging is een overschatte emotie. Mensen die zich voorstaan op hun vermogen "nog verontwaardigd" te kunnen zijn, proberen dan ook best veel nuttiger emoties tot ontwikkeling te brengen, als daar zijn: afstand kunnen nemen, vriendelijkheid, humor.
De tegenwerping is natuurlijk: als mensen niet af en toe verontwaardigd zouden zijn geweest, zou er nu nog slavernij bestaan en hadden we geen algemeen stemrecht of pensioen. Twee dingen: dat soort nobele verontwaardiging is het excuus met behulp waarvan veel dagelijkse onbeschoftheid en kleinzieligheid zich een aureool van heldhaftigheid verschaft. Twee, met verontwaardiging schaf je de slavernij niet af, net zo min als je er het algemeen stemrecht mee afdwingt of het pensioenstelsel mee op poten zet. Wie drijft op verontwaardiging is meestal niet goed geplaatst om het lange en gedurige werk te ondernemen -"het geduldig gaten boren in hard hout", met de woorden van de socioloog Max Weber- waarmee je maatschappelijke verandering tot stand brengt. Verontwaardiging is als een steekvlam: hard en hevig en zo weer uit. Om het vuur brandend te houden heb je meer aan afstand kunnen nemen, vriendelijkheid, humor.
Het prentje: via Wires in the Wall.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten