Uiteraard trekt clubliefde zich niets aan van rationaliteit; welke liefde doet dat wel? Uiteraard is een club, zoals alle dingen, vergankelijk. Het grootste deel van de voorbije tijd bestond de club waarop de liefhebber zijn (of haar) gevoelens projecteert niet en het grootste deel van de nog komende tijd zal ze dat ook niet meer doen. Veel meer dan een zuchtje in het licht van de eeuwigheid is het allemaal niet. En dat geldt, bij uitbreiding, voor elke liefde.
En toch zal iedereen die het object van zijn liefde kwijt raakt niet zo verschrikkelijk veel hebben aan dat relativerende kosmische perspectief, van waaruit alles even veel en dus niets waard blijkt. Dat is ten aanzien van clubliefde niet anders. Je weet dat favoriete clubs sportief hoogdagen net zozeer als rampjaren kunnen beleven, dat hoort er bij. Maar dat het plots eenvoudigweg om het naakte overleven gaat, om het existentiële zijn of niet langer zijn, dat calculeert de liefhebber niet in. En dat raakt hem/haar meer dan hij/zij wellicht verwachtte.
Veel is daar niet aan te doen. Je kunt hopen op alsnog een schimmige financier die zijn zwart geld aan de club overmaakt. Je kunt elkaar wijsmaken dat het allemaal vanzelf nog goed komt. Je kunt de kansen overwegen dat, in het slechtste geval, de supporters zelf het zaakje overnemen of dat er een samengaan komt met een andere zieltogende club. Je kunt zoveel.
Kein geloel, füsball spielen, was het ordewoord van de legendarische trainer Ernst Happel (prentje). Laten we het daar maar bij houden.
2 opmerkingen:
Je wordt er zowaar filosofisch van, pst. Het komt allemaal wel goed. Dat doet het altijd. En anders heb je nog steeds Union Saint Gilloise. Een "acquired taste", toegegeven, maar ook een club met traditie (en meer titels dan den Beerschot).
Hahaha ... ik dacht op het plaatje Rik Torfs te herkennen. Ook hij verlaat de club. Ik hoop oprecht dat hij rector van de KUL wordt en de kooplieden uit de tempel verjaagt ... maar goed, op de foto stond ene Happel. Jammer, toch duim ik voor Rik!
Een reactie posten