Een instrument dat het ooit helemaal ging maken was de accordina. In 1939 bedacht door ene André Borel en na de oorlog als Chromatic Harmonicon verdeeld door de firma Paul Beuscher. Alle voordelen van de accordeon, zonder dat je je een breuk moet sleuren als je met je instrument op stap gaat. Een zusje van de melodica, maar dan met knoppen in plaats van toetsen als het ware: een accordeon waar je zelf lucht inblaast via een mondstuk.
Het ziet er niet echt swingend uit, zo'n tablet tegen je mond houden en blazen en knoppen indrukken. Het belangrijkste is echter natuurlijk de klank. Hoe klinkt het ding? Ietwat voller dan een chromatische mondharmonica en het lijkt zich dus ook vooral te lenen tot het soort muziek waarvoor je wel eens beroep doet op zo'n harmonica. Je vindt dan ook wel wat Franse jazzmuzikanten die het instrument af en toe gebruiken. Richard Galliano laat horen wat je zoal met een accordina kunt doen. Eerst op Bach (filmpje), dan wat vrijer improviserend op Lucio Dalla's Caruso (filmpje).
Het is een vrij land en ieder het zijne, maar het blijft toch een beetje een gimmick, zo'n accordina.
2 opmerkingen:
Een gimmick Pst.? Wat krijgen we nou? Dewever is amper maand aan de macht in A. en daar worden de culturos al populist? En de notionele interest ... ook goed idee zeker? Ja, ja ... het wordt echt met angstzweet uitkijken naar de moeder der verkiezingen in 2014! Laat ons ernstig blijven: de accordina is niet meer of niet minder dan de cello, de sax, de piccolo én zeker niet minder dan een mondharmonica. Bach zou er zijn neus zeker niet voor ophalen; hij zou er wis en zeker vlijtig op spelen. Laat we dit afspreken: alle instrumenten - groot of klein - hebben hun verdienste, en zeker ook de accordina. Luister maar eens naar onze vriend Galliano ... hemelse muziek!
Ge hebt gelijk, Woodyrat. Vooroordelen, lelijke dingen. Voor de rest: een vrij land en ieder het zijne.
Een reactie posten